به گزارش کارگرآنلاین، در ارتباط با الحاق ایران به مقاوله‌نامه ۱۴۴ سازمان جهانی کار باید گفت که وقتی اصل نیست، فروع هم فایده‌ای ندارد. باید به دولت ایران گفت در بشقابی که غذا نیست، قاشق و چنگال طلا نگذارید.
کارگران ایران فعلا از حقوق بنیادین و اولیه محرومند و ساختار روابط کار در کشور ما به گونه‌ای است که حاصل مبارزات تاریخی کارگران نادیده گرفته شده، لذا پیوستن به یک مقاوله‌نامه جانبی نمی‌تواند چاره‌ساز باشد.
مقاوله‌نامه ۱۴۴ سازمان جهانی کار پیش‌فرض‌هایی دارد و تا زمانی که تشکل‌های مستقل و آزاد وجود نداشته باشند، اجرای آن محلی از اعراب ندارد. این مقاوله‌نامه ابزاری است برای اجرای یک‌سری اصول پایه‌ای که در مقاوله‌نامه ۹۸ و ۸۷ به صراحت آمده است. با این حال باید متذکر شد که ایران با وجود اینکه عضو هیئت مدیره سازمان جهانی کار است، به این اصول الزامی پایبند نیست و این الحاق هم نمی‌تواند هیچ نوع تعهدی برای دولت ایجاد کند.
همچنین در حال حاضر عودت لایحه اصلاح قانون کار برای کارگران از همه چیز مهم‌تر است و این نوع نمایش‌های تبلیغاتی یا قیافه گرفتن دولت در مجامع بین‌المللی به هیچ وجه به درد کارگرانی نمی‌خورد که قرار است حداقل‌ها را هم از آنها سلب کنند.
در پایان باید گفت تن ندادن دولت و حاکمیت به قواعد سرمایه‌داری و اینکه تنها استثمار صرف را از سرمایه‌داری به عاریت گرفته‌اند و قواعد حمایتی را وانهاده‌اند، گریز از وظایف عرفی دولت‌ها در نظام ساخت‌یافته لیبرالیسم است و معنای آن چیزی نیست جز استثمار مکرر کارگران.
روزنامه کاروکارگر