عیون أخبار الرضا(ع) عن دعبل بن علی الخزاعی:

أنشَدتُ مَولای الرِّضا(ع) قَصیدَتِی الَّتی أوَّلُها:

مَدارِسُ آیاتٍ خَلَت مِن تِلاوَةٍ

ومَنزِلُ وَحی مُقفِرُ العَرَصاتِ

فَلَمَّا انتَهَیتُ إلی قَولی:

خُروجُ إمامٍ لا مَحالَةَ خارِجٌ یقومُ عَلَی اسمِ اللّهِ وَالبَرَکاتِ

یمَیزُ فینا کلَّ حَقٍّ وباطِلٍ ویجزی عَلَی النَّعماءِ وَالنَّقِماتِ

بَکی الرِّضا(ع) بُکاءً شَدیدا، ثُمَّ رَفَعَ رَأسَهُ إلَی فَقالَ لی: یا خُزاعِی، نَطَقَ روحُ القُدُسِ عَلی لِسانِک بِهذَینِ البَیتَینِ، فَهَل تَدری مَن هذَا الإِمامُ؟ ومَتی یقومُ؟

فَقُلتُ: لا یا سَیدی، إلّا أنّی سَمِعتُ بِخُروجِ إمامٍ مِنکم، یطَهِّرُ الأَرضَ مِنَ الفَسادِ ویملَؤُها عَدلاً.[۱]

عیون أخبار الرضا(ع) ـ به نقل از دعبل بن علی خزاعی ـ:

برای مولایم امام رضا(ع) شعری خواندم که آغازش این است:

تلاوتگاه های آیاتی که از تلاوت، خالی گشته اند

و جایگاه فرود وحی که ویرانه گشته است!

چون به این سخنم رسیدم که:

خروج امامی که حتما خروج خواهد کرد

و به نام خدا و با برکات، قیام خواهد کرد

صف حق و باطل را در میان ما از هم جدا خواهد نمود

و بر نیکی و بدی، سزا می دهد.

امام رضا(ع) به شدّت گریست. سپس سرش را به طرف من بالا کرد و فرمود: «ای خزاعی! این دو بیت را روح القدس بر زبانت جاری کرد. آیا می دانی این امام کیست و چه وقت قیام می کند؟».

گفتم: خیر، ای سَرورم! فقط شنیده ام که امامی از شما خروج می کند و زمین را از تباهی پاک می سازد و آن را از عدل، آکنده می گرداند.

[۱]. عیون أخبار الرضا(ع): ج ۲ ص ۲۶۵ ح ۳۵، کمال الدین: ص ۳۷۲ ح ۶، بحار الأنوار: ج ۴۹ ص ۲۳۷ ح ۶، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۴، ص ۲۶۴.