به گزارش کارگرآنلاین زبان عضوی است که اگر مراقب نباشیم بیشترین گناهان را با آن مرتکب می شویم، چنانکه گناهان کبیره ای همچون دروغ، غیبت، تهمت و ... با آن صورت گرفته و حسنات آدمی را سوزانده و سیئات را در پرونده اش وارد می کند. از این رو است که بر حفظ زبان بسیار توصیه و سفارش شده است.

مردى به حضرت ابوالحسن (ع) عرض کرد: مرا سفارشى نما، فرمودند: «زبانت را نگهدار تا عزیز باشى و افسار خود را بدست مردم مده که خوار و زبون شوى.»

رسول خدا (ص) به مردى که خدمتش آمد، فرمودند: «نمی خواهى تو را به امرى راهنمائى کنم که خدا به سبب آن بهشتت برد؟» عرض کرد: چرا یا رسول اللَّه (ص)! فرمودند: «از آنچه خدا به تو داده بده»، عرض کرد: اگر خودم از آنکه به او دهم نیازمندتر باشم چه کنم؟ فرمودند: «مظلوم را یارى کن» عرض کردم: اگر خودم از آنکه یاریش کنم ناتوانتر باشم چه کنم؟ فرمودند: «کارى براى نادان کن- یعنى نادان را راهنمائى کن»، عرض کردم: اگر خودم نادانتر از او بودم چه کنم؟ فرمودند: «زبانت را جز از خیر خاموش دار. آیا شادمان نیستى که یکى از این خصال داشته باشى که تو را به بهشت برد.»

امام صادق (ع) فرمودند: «لقمان به پسرش گفت: پسر جان اگر خیال کنى سخن از نقره‏ است، بدان که خاموشى از طلا است.»

رسول خدا (ص) نیز می فرمایند: «زبانت را نگهدار، زیرا نگهدارى زبان صدقه ‏ای است که به خود می دهى (چون خاموشى تو را از بلا نگهدارد)» سپس فرمودند: «هیچ بنده اى حقیقت ایمان را نشناسد، تا برخى از زبانش را نگهدارد (و تنها آنچه را به سود دنیا یا آخرتش باشد رها کند و بگوید).»

على بن الحسین علیهما السلام فرمودند: «در هر بامداد زبان آدمیزاد بر تمام اعضائش مشرف شود و گوید: چگونه هستید؟ گویند: اگر تو ما را رها کنى خوبیم و می گویند: خدا را خدا را نسبت به ما به یاد آور و سوگندش دهند و گویند ما به سبب تو ثواب و عقاب بینیم.»

علاوه بر این، از نشانه ‏هاى فقاهت، بردبارى و علم و خاموشى است، همانا خاموشى یکى از درهاى حکمت است، همانا خاموشى محبت مى‏ آورد و راهنماى هر امر خیرى می باشد. آنچنان که امام صادق (ع) فرمودند: «در حکمت آل داود (کتاب زبور) است که: بر عاقل لازم است که به وضع زمان خود آشنا باشد، سرگرم کار خود بوده، زبانش را حفظ کند.»

امام رضا (ع) می فرمودند: هر گاه مردى از بنى اسرائیل می خواست عبادت کند، ۱۰ سال پیش از آن خاموشى می گزید. (یعنى سخن بیهوده نمی گفت و فکر خود را متوجه علوم و معارف دینى می نمود و سپس به تعلیم و هدایت خلق می پرداخت).»