به گزارش کارگرآنلاین دکتر محمد عسکرفراشاه درباره عسل اظهار کرد: یکی از باورهای غلط طبی, سمی شدن یا از بین رفتن خواص عسل بر اثر حل شدن در آب جوش است.
وی افزود: در مکتب طب ایرانی توصیه مستقیمی مبنی بر منع حرارت دادن عسل وجود ندارد, از سوی دیگر از ماءالعسل یا عسل مطبوخ (جوشانده) در کتب متعددی در بحث درمان بیماری‌ها، نام برده شده است.
این متخصص طب ایرانی تصریح کرد: حکیم عقیلی، از دانشمندان متأخر طب ایرانی در کتاب مخزن الادویه، عسل مطبوخ کف‌گرفته را دارای حرارت و حدت کمتری از عسل خام می‌داند و در حرارت دادن عسل، ترکیب آن با آب و ملایم بودن حرارت را شرط می‌کند و از حرارت زیاد که موجب تغییر طعم عسل شود, منع می‌کند.
عسکرفراشاه ادامه داد: همچنین علی‌بن‌عباس اهوازی از حکمای بزرگ قرن چهارم هجری قمری اگرچه برای گرم‌مزاجان یا کسانی که غلبه صفرا دارند یا جوانان توصیه به پرهیز از مصرف عسل کرده است اما منعی برای جوشاندن آن ذکر نکرده و از طرفی جوشانده عسل با آب را که کف و ناخالصی‌های آن گرفته شده باشد دارای اثر تندی و زدایندگی کمتر و غذادهی بیشتر نسبت به عسل معمولی می‌داند.
وی خاطرنشان کرد: ماءالعسل که یک لغت عربی است، در زبان فارسی «آب‌انگبین»، در زبان رومی «ملیطیون» و به‌یونانی «ماءالقراطن» نام دارد؛ برای تهیه ماءالعسل روش‌های مختلفی در کتاب‌های مختلف توصیه شده اما ماده مشترکی که در تمام آن‌ها به‌کار رفته، آب و عسل است که به‌نسبت‌های مختلفی با هم مخلوط شده و با شعله ملایم جوشانده می‌شود تا مقدار معینی از آن باقی بماند.
این متخصص طب ایرانی اضافه کرد: آنچه در منابع مختلف با یکدیگر متفاوت است، میزان آب و عسل مصرفی و افزودنیهایی است که بسته به کاربرد دارو، معمولاً برای تقویت اثر ماءالعسل، به آن اضافه می‌شده است.
عسکرفراشاه یادآور شد: در متون طب ایرانی، ماءالعسل به‌طور ویژه در بیماری‌های خاص از جمله تب‌ها، بیماری‌های سرد معده، بیماری‌های کلیه و ریه مؤثر بوده است؛ ماءالعسل کاربرد ویژه‌ای در درمان بیماری‌های ریه داشته و سرفه، خرخر، تنگی نفس.