حضرت در این خطبه، ضمن بیان برخی ویژگی‌های خاص ماه مبارک رمضان، به ارائۀ رفتارهای بایسته در برخورد با این ماه شریف پرداختند. در بخش‌هایی از این سخنان می‌خوانیم:

«أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّ أَنْفُسَکُمْ مَرْهُونَةٌ بِأَعْمَالِکُمْ فَفُکُّوهَا بِاسْتِغْفَارِکُمْ وَ ظُهُورَکُمْ ثَقِیلَةٌ مِنْ أَوْزَارِکُمْ فَخَفِّفُوا عَنْهَا بِطُولِ سُجُودِکُمْ وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ أَقْسَمَ بِعِزَّتِهِ أَنْ لَا یُعَذِّبَ الْمُصَلِّینَ وَ السَّاجِدِینَ وَ أَنْ لَا یُرَوِّعَهُمْ بِالنَّارِ یَوْمَ یَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ.‌»

* ای مردم، جان‌هایتان در گروی اعمال شماست؛ پس با طلب آمرزش از خدا، آن‌ها را از گرو خارج کنید.

* پشت شما از بار گناهان سنگین است، پس با طولانی کردن سجده‌ها، آن را سبک کنید
* و بدانید که حق تعالی به عزت خود سوگند یاد کرده است که نمازگزاران و سجده‌کنندگان در این ماه را عذاب نکند و در روز قیامت آن‌ها را از آتش دوزخ در امان دارد.

در این فراز به دو آداب در برخورد با ماه مبارک رمضان اشاره شده است: 1ـ استغفار 2ـ طولانی کردن سجده (در نماز و غیر نماز)

حضرت در فراز اول، اثر وضعیِ طلب استغفار از خداوند را آزادی انسان از گروی اعمال زشتی که در طول سال مرتکب شده، معرفی می‌کنند؛ چه اینکه گناهان و اعمال ناپسند مانند طوقی بر گردن انسان قرار دارند و یا مانند ابری از حجاب‌های ظلمت بر فراز او قرار گرفته‌اند و سبب دریده شدن عصمت فرد، نزول نقمت، تغییر نعمت، حبس دعا و سبب نزول بلا می‌شوند، همان گناهانی که امیرالمؤمنین (ع) در دعای کمیل استغفارشان را از خداوند متعال به ما می‌آموزند. این عبارات شامل این فرازها است «اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَهْتِکُ الْعِصَمَ، اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُنْزِلُ النِّقَمَ، اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ‏ الذُّنُوبَ‏ الَّتِی‏ تُغَیِّرُ النِّعَمِ، اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَحْبِسُ الدُّعَاءَ، اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُنْزِلُ الْبَلَاء.»