امام صادق سلام الله علیه:

أَقْرَبُ مَا یَکُونُ اَلْعِبَادُ مِنَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَرْضَى مَا یَکُونُ عَنْهُمْ إِذَا اِفْتَقَدُوا  حُجَّةَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَلَمْ یَظْهَرْ لَهُمْ وَ لَمْ یَعْلَمُوا بِمَکَانِهِ وَ هُمْ فِی ذَلِکَ یَعْلَمُونَ أَنَّهُ لَمْ تَبْطُلْ حُجَجُ اَللَّهِ عَنْهُمْ وَ بَیِّنَاتُهُ فَعِنْدَهَا فَتَوَقَّعُوا اَلْفَرَجَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً 

نزدیک ترین و پسندیده ترین حالت بندگان به خداى تعالى آنگاه است که حجّت خدا مفقود گردد و بر بندگان آشکار نباشد و مکانش را ندانند و در آن حال عالم باشند که حجّتها و بیّنات الهى باطل نمى شود، در چنین زمانى صبح و شام در انتظار فرج باشید.

کمال الدین، ج ۲، ص ۳۳۷