به گزارش کارگر آنلاین، در حالی که دولت تاکنون هیچ اقدام مؤثری برای تأمین مسکن طبقه کارگر انجام نداده است، واقعیت‌های زندگی کارگران نشان می‌دهد که طرح‌های دولتی مسکن با همکاری خصولتی‌ها و سودجویان هرگز به خانه‌دار شدن کارگران منجر نخواهد شد. تسهیلات بانکی مسکن که با سودهای کلان عرضه می‌شود، به گذاشتن بار سنگینی بر دوش کارگران منتهی می‌شود.

شواهد و گفته‌های یک کارگر نشان می‌دهد که وام ودیعه مسکن به محملی برای سودجویی بانک‌ها تبدیل شده است. این کارگر که ناچار به گرفتن وام ۲۱۰ میلیون تومانی با سود ۲۳ درصد شده، می‌گوید: "بازپرداخت این وام ماهی ۶ میلیون تومان است که در طی ۶۰ ماه باید ۱۴۵ میلیون تومان به بانک به عنوان سود پرداخت کنم. بنابراین برای اجاره یک آپارتمان کوچک در کرج باید در نهایت ۳۵۵ میلیون تومان به بانک برگردانم!"

این کارگر به وضوح می‌بیند که با درآمد ماهیانه کمتر از ۲۰ میلیون تومان و اقساط سنگین، زندگی برای او و خانواده‌اش دشوار شده است. او در ادامه می‌افزاید: "دولت با این سودهای سنگین و وام‌های رهنی چگونه انتظار دارد که من کارگر زندگی کنم؟"

براساس قانون اساسی، دولت موظف به تأمین مسکن برای تمام افراد، به ویژه کارگران و روستانشینان است. اما امروز، کارگران بی‌خانه به مرز بی‌خانمانی رسیده‌اند و هنوز پاسخی از سوی دولت برای این سؤال بنیادی نمی‌گیرند: "من کارگر چگونه باید زندگی کنم؟"