به گزارش کارگر آنلاین، در سیره حضرت زهرا(س)، محبت و توجه به انسان‌هایی که بار زندگی را بر دوش می‌کشند، جایگاهی ویژه دارد. نگاه فاطمی، نگاهی است که انسان را به‌خاطر رنجی که برای آبادانی جامعه می‌کشد گرامی می‌دارد، نه به‌خاطر جایگاه و عنوانش.

۱. محبت فاطمی؛ احترام به رنج انسان

در خانه‌ای که حضرت زهرا(س) اداره می‌کرد، کار و زحمت نه فقط امری اقتصادی، بلکه عبادت به شمار می‌رفت. پیامبر اکرم(ص) در وصف این حقیقت فرمودند:

«عبادت هفتاد جزء دارد و بهترینِ آن کسب حلال است.»

حضرت زهرا(س) همین معنا را در رفتار خویش نشان داد: هرکس برای روزیِ حلال تلاش می‌کرد، نزد ایشان عزیز بود.

این نگاه، همان نگاه تکریم کارگر است؛ زیرا کارگر کسی است که با دستانش حلال‌ترین رزق ممکن را بر سفره خانواده می‌گذارد.

۲. سیره فاطمی و امنیت روانی کارگران

حضرت زهرا(س) به‌روشنی بیان می‌کرد که هیچ خانواده‌ای نباید زیر فشار معیشت خرد شود. این اصل، بنیان یک جامعه سالم است.

توجه به کارگران — چه در معیشت، چه در درمان، چه در شأن اجتماعی — نه لطف دولت‌ها و مدیران، بلکه حق شرعی و انسانی آنهاست؛ حقی که سیره فاطمی آن را امضا کرده است.

۳. کارگران، ستون‌ فاطمیِ جامعه

در فرهنگ فاطمی، کارگران «طبقه پایین» نیستند؛ بلکه ستون امن زندگی مردم هستند. آبادانی شهرها، امنیت غذایی، تولید ملی و آرامش خانواده‌ها، همه بر دوش کسانی است که زحمت می‌کشند و کمتر دیده می‌شوند.

محبت حضرت زهرا(س) به انسان‌های زحمت‌کش، دعوتی است برای اینکه جامعه نیز زبانِ قدردان این افراد باشد.

۴. الگوی مدیریتی از سیره فاطمی

اگر مدیران جامعه بخواهند به الگوی فاطمی عمل کنند، باید:

• کرامت کارگران را بر هر ملاحظه‌ای مقدم بشمارند،
• معیشت و درمان آنان را حق واجب بدانند،
• نظام‌های حمایتی را بر اساس عدالت و نه تبعیض تنظیم کنند،
• و صدای کارگران را قبل از آنکه به فریاد تبدیل شود، بشنوند.

این‌ها همان «اقامه حق» است؛ همان منطقی که حضرت زهرا(س) برای دفاع از حقیقت و عدالت به ما آموخت.

محبت حضرت زهرا(س) نسبت به کارگران در حقیقت محبت به ریشه حیات جامعه بود. هر جامعه‌ای که می‌خواهد برپا بماند، باید کارگر را نه نیروی مصرفی، بلکه انسانی صاحب کرامت و شریک اصلی آبادانی کشور بداند.