امربه معروف و نهی از منکر یکی از واجبات بسیار مهم در دین اسلام است که در هیچ شرایطی نباید فراموش شده و مورد اغفال قرار بگیرد. در حقیقت امر به معروف و نهی از منکر یکی از واجبات دین اسلام است. بر این اساس، برای همه مردم در هر گروه از اجتماع که باشند واجب است که در برابر گناه دیگران سهل‌انگاری و بی‌توجهی نکنند.

اما در اینجا سؤالی پیش می‌آید که اگر در جمعی قرار گرفتیم که همه افراد منکر و معروف را می‌شناختند و آن را رعایت می‌کردند، باید بی‌کار بنشینیم؟ در این شرایط آیا مسئولیتی شامل ما نمی‌شود؟

برای جواب دادن به این سؤال خوب است که به آیه 104 سوره مبارکه آل عمران توجه کنیم، آنجا که خداوند متعال می‌فرماید: «وَ لْتَکُنْ مِنْکُمْ أُمَّةٌ یدْعُونَ إِلَی الْخَیرِ وَ یأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ ینْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَر؛ باید از میان شما افرادی باشند که به خیر دعوت کرده و امر به معروف و نهی از منکر کنند.»

طبق آیه شریفه می‌توان نتیجه گرفت که وقتی همه مردم به معروف عمل کرده و از منکر خودداری کنند، باید دعوت به خیر در جامعه انجام شود. به عبارت دیگر وقتی معروفی نباشد که به آن امر شود و منکری برای نهی کردن وجود نداشته باشد، نباید مردم و مسئولان بی‌کار بمانند بلکه دعوت به خیر و صلاح انجام بدهند.

این کار برای تقویت روحیه معنوی مردم است که اگر انجام نشود این روحیه تضعیف شده و از بین می‌رود. پس اگر در جمعی قرار گرفتید که معروف و منکر رعایت می‌شد، کارهای خیر و خوبی را بازگو کنید و از روحیه معنوی جمع تمجید کنید تا موجب نشاط معنوی آن‌ها شود.

منابع:

تفسیر المیزان؛ علامه طباطبایی تفسیر نور؛ حجت‌الاسلام والمسلمین قرائتی

انتهای پیام/