کارگرآنلاین| قرآن با آن همه عظمت و جلال، کتابی در دسترس همه انسان‌ها قرار دارد و معمولاً هر مسلمانی حداقل یک جلد از مصحف شریف را در خانه خود دارد. این در حالی است که برخی از ما جز در مواقع خاص مانند شب‌های احیای قدر و یا زمان سال تحویل به سراغ این کتاب آسمانی نمی‌رویم. گویی راهکار و راه‌حل همه مشکلات و سختی‌های خود را در جایی غیر از قرآن و اهل بیت علیهم السلام جست‌وجو می‌کنیم. به تصریح علمای بزرگ دینی که با معارف و حقایق عالم آشنا بوده‌اند، دوای دردها و مشکلات خود را باید در قرآن کریم جست‌وجو کنیم.
خبرگزاری تسنیم بخش‌هایی از سخنان آیت‌الله‌العظمی محمدتقی بهجت رحمه‌الله علیه را مورد بازخوانی قرار داده تا اثرات و اهمیت والای انس و تلاوت قرآن کریم مورد توجه دوباره مردم قرار بگیرد. سخنان این عالم بزرگوار و حکیم پس از تائید دفتر آن عالم جلیل‌القدر، در کتابی با عنوان «در محضر حضرت آیت‌الله بهجت» به کوشش محمدحسین رخشاد در قالب سه جلد توسط انتشارات موسسه فرهنگی سماء منتشر شده است.
کتابی که برای اهلش معجزه می کند
خدا می‌داند قرآن برای اهل ایمان مخصوصاً اگر اهل علم باشند چه معجزه‌ها و کراماتی دارد و چه چیزهایی از آن خواهند دید!
برنامه قرآن آخرین برنامه انسان‌سازی است که در اختیار ما گذاشته شده است، ولی ما از آن قدردانی نمی‌کنیم.
قرآن، آینه بهشت و جهنم
اگر کتابی بود که عکس اشیا را نشان می‌داد، آن کتاب، همین قرآن است که بهشت و جهنم را نشان می‌دهد. بااین‌همه، ما این‌گونه بی‌تفاوت هستیم و به دنیا دل بسته‌ایم. ای کاش مابه‌التفاوت، چیزی بود که ارزش جدا شدن از حق و پیوستن به باطل را داشت.
دنیا و مقاماتش چه ارزش دارد؟ خدا می‌داند که صاحبان مقامات معنوی در اوقات خلوت و مناجات چه حالی دارند و خاموشی فکر، چگونه آنها را در اثر مشاهده انوار الهی می‌سوزاند، ولو در مدت کوتاه!
ذکر خدا
سؤال: معناى جمله «فاذکرونى أذکرکم؛ پس مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم» (سوره بقره ، آیه 152) چیست؟
جواب: در برخى تفاسیر، معناى آن این گونه ذکر شده است: «اءذکرونى بالدعاء أذکرکم بالاجابة؛ من را با دعا یاد کنید تا من نیز با اجابت آن، شما را یاد کنم.»
و در روایات شارحه مرویه آمده است: «أنا مع عبدى اذا ذکرنى؛ فمن ذکرنى فى نفسه، ذکرتة فى نفسى؛ و من ذکرنى فى ملاء، ذکرته فى ملاء خیر منه. هرگاه بنده ام مرا یاد کند من با اویم. بنابراین هر کس مرا در دل خود یاد کند، او را در نزد خود یاد مى کنم و هر کس مرا در میان گروهى یاد کند، او را در میان گروهى بهتر از آن یاد خواهم نمود.»
«ذکرنى فى ملاء» یعنى ملاء را به یاد خدا منتفع کند و خود نیز به ذکر خدا منتفع شود، و «ذکرته فى ملاء» یعنى نافعین بذکرى له؛ (او را در میان گروهى بهتر از آدمیان یاد مى کنم) به گونه اى که آن ها از این که او را یاد مى کنم، بهره مى برند.
انتهای پیام/