یکی از آیین‌های جالب و پرطرفدار آستان مقدس امام رضا (ع) آیین نقاره‌زنی است که قرن‌ها است این برنامه در حرم و در مناسبت‌های مختلف اجرا می‌شود.
یکی از فلسفه‌های اصلی نقاره‌نوازی در طول تاریخ اعلام زمان خصوصاً وقت صبح و وقت مغرب است به همین دلیل نقاره‌ها دو بار در روز یعنی قبل از طلوع و قبل از غروب آفتاب نواخته می‌شدند، خصوصاً در وقت سحر‌های ماه مبارک رمضان و هنوز هم این کار ادامه دارد و ضمن صبح و غروب در دیگر مناسبت‌هایی مانند اعیاد قربان، فطر، غدیر و نوروز به همراه جشن‌های میلاد باز هم نواخته می‌شوند.
از دیگر زمان‌هایی که نقاره‌ها نواخته می‌شود زمانی است که بیماری در حرم شفا می‌گیرد، البته این کار ضوابط خودش را دارد و پس از بررسی‌های مختلف از جمله بررسی پرونده پزشکی شخص بیمار نقاره‌ها نواخته می‌شوند.
نقاره‌زنی در حرم امام رضا (ع) امری موروثی است و از پدر به پسر به ارث می‌رسد، مگر اینکه شخصی فرزند پسر نداشته باشد و یا خودش نخواهد به این عرصه بیاید که آن زمان با تأیید تولیت شخص یا اشخاص دیگری جایگزین می‌شوند.
نقاره‌زنی از دوران صفویه و پس اینکه شاه اسماعیل صفوی بر تخت سلطنت نشست این کار هنگام نزدیک شدن به وقت نماز انجام می‌شد، همان دوران و به دلیل علاقه و ارادت شاه به امام رضا (ع) این کار در حرم امام رئوف هم با همین هدف یعنی اطلاع دادن وقت نماز و اعلام مناسبت‌های مختلف انجام می‌شد و هنوز پس از قرن‌ها این آیین به عنوان یک سنت حفظ شده است. البته این آیین از دوران باستان در ایران مرسوم بوده اما از زمان شاه طهماسب صفوی به عنوان یکی از برنامه‌های حرم مرسوم و این سنت تا امروز باقی ماند.