کارگرآنلاین: یکی از چیزهایی جالبی که در این کتاب به آن اشاره شده است، برنامه ای موسوم به Lebensborn یا چشمه زندگی بود. این برنامه را اس اس پایه نهاده بود و سازمان ثبت شده ای به همین نام برای آن وجود داشت و هدف اصلی آن افزایش میزان تولد کودکانی با ویژگی های شاخص نژاد آریایی بود.

یکی از زنانی که درگیر این برنامه شد و در کتاب روی داستان زندگی او تمرکز شده است، زنی به نام هیلدگارد تروتز بود، او یک حامی وفادار و مشتاق نازی ها بود، تا آنجا که مدالی به پاس این تلاش های او به او در سال ۱۹۳۳ اهدا شده بود. او در این زمان به صور هفتگی در همایش های نازی ها شرکت می کرد، در سخنرانی ها شوق ساختن یک آلمان نوی بهتر به شرکت کنندگان القا می شد و جوانان می فهمیدند که چقدر برای ساختن این آینده بهتر، تلاش آنها ارزشمند خواهد بود.
 

تروتز به زودی چهره شاخص، سازمان محلی اش شد، اما قسمت زیادی از این محبوبیت او به ویژگی های فیزیکی او ربط داشت: موهای بلوند و چشمان آبی او شاخص نژاد آریایی شمال اروپا بود.

در سال ۱۹۳۶، او تنها ۱۸ سال داشت و تازه تحصیل را تمام کرده بود و در پی یافتن کاری برای آینده خود بود. در این زمان او با رهبر سازمان زنانی حامی هیتلر، گفتگویی کرد که آینده اش را تغییر داد. به او گفته شد که آلمان بیش از هر چیز، به افرادی به نژاد خالص نیاز دارد و برای چه او برای پیشوا، چنین فرزندانی را به ارمغان نیاورد.

ترونز در این زمان نمی دانست که در آن زمان، مدتی است که برنامه ای با حمایت دولتی به نام Lebensborn در حال اجراست. در این برنامه بدون ملاحظات معمول برای ازدواج قانونی یا شرعی، زنانی با ویژگی های نژادی به اصطلاح برتر آریایی انتخاب می شدند، با افسران اس اس همخوابه و حامله می شدند.

تروتز هم در همین راستا، مورد آزمایشات پزشکی قرار گرفت و مثل زنان دیگری که وارد برنامه می شد، پیشینه اش مورد بررسی قرار گرفت، مبادا که خون یهودی در رگ هایش جاری باشد. حالا که سربلند از آزمایشات بیرون آمده بود، می توانست از بین یک گروه افسران اس اس، «شریک» دلخواه خود را پیدا کند.

او را به قلعه ای در باوارایا بردند. در آنجا ۴۰ دختر دیگر با نام های ساختگی زندگی می کردند. شرایط زندگی در قلعه بسیار لوکس و تشریفاتی بود. اتاق های برای بازی و ورزش داشت و مجهز به کتابخانه و سالن موسیقی و حتی سینما بود. به گفته تروتز، تا به آن زمان غذاهایی به آن خوبی نخورده بود. هیچ نیازی به کار نبود و گروهی از خدمتکاران به آنها خدمت می کردند.

کل قلعه را یک پزشک بلندپایه عضو اس اس کنترل می کرد. او زنی را که وارد می شد به دقت معاینه می کرد، مبادا که بیماری ژنتیکی، اعتیاد به الکل یا کندذهنی داشته باشند.

به زن های قلعه اخطار داده شده بود که هیچ حق قانوین نسبت به کودکانی که به دنیا خواهند آورد، نخواهند داشت. کودکان به انستیتوهای پرورشی مخصوصی فرستاده می شدند تا در شرایطی ایده آل برای خدمت وفادارانه به هیتلر، پرورده شوند.

افسران بلند قد، قوی، چشم آبی و موبلوند، به آنجا آورده می شدند، تا بعد از آشنایی مختصر یک هفته ای در جریان تماشای فیلم، بازی و همایش ها، دخترها یکی از آنها را برای فرزندآوری انتخاب کنند.

یکی از اجزای اصلی برنامه Lebensborn  حفظ اسرار و شرایط محرمانه بود. بعد از اینکه دخترها، انتخابشان را می کردند، دقیقا ۱۰ روز بعد از گذشت آخرین عادت ماهانه شان، یعنی در زمانی که بهترین شرایط فیزیولوژیک برای لقاح و حاملگی است، یک آزمایش پزشکی دیگر انجام می شود و بعد اجازه نزدیکی داده می شد.

تروتز در آن زمان از این برنامه خوش اش می آمد، نه فقط به خاطر بی قیدی و لذات جسمانی همراه اش، بلکه برای اینکه تصور می کرد، چقدر در خدمات پیشوای عزیزش قرار گرفته است. همان افسری که تروتز را در جریان چند دیدار، باردار کرد، هفته بعد برای باردار کردن دوستانش مورد استفاده قرار گرفت. ۹ ماه بعد او زایمانی، نه چندان آسان داشت.

در آن زمان زنان «خوب» آلمانی دوست داشتند که در روندی کاملا طبیعی، زایمان کنند و تزریق مسکن به آنها، گناهی مثل پذیرفتن دموکراسی منحط غربی داشت!

او دو هفته به نوزادش شیر داد و بعد کودک از او گرفته شد. تروتز دیگر هیچگاه نه کودک اش را دید و نه پدر فرزندش را.

در سال های بعدی تروتز تلاش کرد که کودکان دیگری به دنیا آورد، او او سرانجام عاشق یکی از افسران جوان شد و با هم ازدواج کردند. البته او به شوهرش گفت که در برنامه Lebensborn  شرکت کرده و چقدر شگفت زده شد که شوهرش به اندازه او از این همکاری او، خشنود نیست! البته همسرش نمی توانست آزادانه او را سرزنش کند، آخر او وظیفه اش را در قبال هیتلر انجام می داد! تروتز هیچگاه نفهمید که چه بر سر فرزندش آمده است.

آما در آلمان بعد از جنگ و حکومت نازی ها، این پیشنیه خانم تروتز همچون داغ ننگی بر روی او ماند، طوری که هیچگاه نتوانست از آن رها شود.

برآورد می شود که در طی این برنامه عجیب، حدود ۲۰ هزار نوزاد، زاده شدند. بسیاری از آنها پس از جنگ، زمانی که نرخ موالید آلمان به شدت پایین آمده بود، به فرندخواندگی پذیرفته شدند. هنوز که هنوز است، بیشتر این افراد، بختی برای دانستن پیشینه واقعی خودشان نداشته اند و نمی دانند که در چه شرایطی نطفه شان نهاده شده است.

در سال ۲۰۰۶، بیش از ۳۰ نفر از افرادی که تحت همین برنامه زاده شده بودند و در آن زمان دیگر بیش از ۶۰ سال داشتند، در یکی از شهرهایی که برنامه Lebensborn  در آن اجرا می شد، با هم ملاقات کردند تا با گفتگو با هم از اضطراب دیرپای خود بکاهند./یک پزشک