رسیدگی به این پرونده از اسفند سال 98 با شکایت مرد ۴۷ ساله‌ای به‌نام بهنام آغاز شد که مدعی بود از فردی به‌نام سیامک مشروب الکلی خریده و پس از نوشیدن آن هر دو چشمش نابینا شده است. شاکی در توضیح ماجرا گفت: چند روز پیش برای یک مجلس میهمانی از سیامک که ساقی بود، مقداری مشروبات الکلی خریدم اما پس از صرف آن به یکباره حالم بد و چشمانم تار شد به‌طوریکه رنگ‌ها را تشخیص نمی‌دادم. در ابتدا فکر کردم به خاطر مستی است و با خوابیدن حالم بهتر می‌شود اما وقتی از خواب بیدار شدم دیگر چشمانم جایی را نمی‌دید. به سختی خودم را به بیمارستان رساندم اما پزشکان اعلام کردند که نمی‌توانند کاری انجام دهند و بینایی هر دو چشمم را از دست داده‌ام. حالا هم از سیامک شکایت دارم.
پس‌از این شکایت بلافاصله سیامک ۳۷ ساله شناسایی و بازداشت شد و به فروش مشروبات الکلی اعتراف کرد و پس از تکمیل تحقیقات پرونده آنها برای رسیدگی به شعبه ۱۲ دادگاه کیفری یک استان تهران ارسال شد. در ابتدای این جلسه بهنام گفت:  من برای متهم درخواست اشد مجازات را دارم.
پس‌از آن متهم در دفاع از خودش گفت: من فروش مشروبات الکلی را می‌پذیرم اما مشروبی که به شاکی دادم دست ساز و تقلبی نبود که منجر به کوری چشم اوشود. اگر مشروبی که من دادم مشکل داشت چرا سایر میهمان‌های او که از همان مشروب مصرف کرده بودند نابینا نشدند.
این متهم در ادامه اظهار کرد: همان زمان ویروس کرونا تازه شیوع پیدا کرده بود و برخی به خاطر هراس از مبتلا شدن به کرونا الکل صنعتی مصرف می‌کردند و همین مسأله هم موجب شد تا بسیاری بینایی‌شان را از دست بدهند. در مورد شاکی هم فکر می‌کنم او به خاطر پیشگیری از مبتلا شدن اقدام به مصرف خودسرانه الکل صنعتی کرده و چشمانش را از دست داده است اما حالا قصد دارد با طرح شکایت از من خسارت بگیرد. بنابراین من اتهام مطرح شده از سوی شاکی را قبول ندارم.
پس‌از اظهارات شاکی و متهم، قضات برای صدور رأی وارد شور شدند.