به گزارش کارگر آنلاین، بیان علامه به این شرح است:

مراد از (ایام الله) در جمله (و ذکرهم به ایام الله)

(و ذکرهم بایام الله ان فى ذلک لایات لکل صبار شکور) – شکى نیست که مراد از ایام، ایام مخصوصى است، و نسبت دادن ایام مخصوص به خدا با اینکه همه ایام و همه موجودات از خداست، حتما به خاطر حوادثى است که در آن ایام مخصوص به وجود آمده و امر خداى تعالى را ظاهر ساخته است، که در دیگر ایام چنین ظهورى رخ نداده است، پس به طور مسلم مقصود از ایام خدا، آن زمان هایى است که امر خدا و آیات وحدانیت و سلطنت او ظاهر شده، و یا ظاهر مى شود، مانند روز مرگ، که در آن روز سلطنت آخرتى خدا هویدا مى گردد، و اسباب دنیوى از سببیت و تاثیر مى افتند، و نیز مانند روز قیامت که هیچ کس براى دیگرى ما

لک چیزى نیست و براى کسى کارى نمى توانند بکند، و همه امور، تنها به دست خدا است، و نیز مانند ایامى که قوم نوح و عاد و ثمود در آن ایام به هلاکت رسیدند، چون این گونه ایام، ایامى هستند که قهر و غلبه الهى در آن ظاهر گشته، و عزت خدائى، خودنمایى کرده است.

ممکن هم هست ایام ظهور رحمت و نعمت الهى، جزء این ایام بوده باشد، البته آن ایامى که نعمتهاى الهى آنچنان ظهورى یافته که در دیگر ایام به آن روشنى نبوده است، مانند روزى که حضرت نوح و یارانش از کشتى بیرون آمدند و مشمول سلام و برکات خدا شدند، و روزى که ابراهیم (علیه السلام) از آتش نجات یافت، و امثال اینها، زیرا اینگونه ایام، مانند ایام مذکور دیگر، در حقیقت نسبتى به غیر خدا نداشته، بلکه ایام خدا و منسوب به اویند، همچنانکه ایام امتها و اقوام را به آنها نسبت داده، که از آن جمله است ایام عرب، مانند (روز ذى قار) و (روز فجار) و (روز بعاث ) و امثال اینها.

و اینکه بعضى از مفسرین، ایام الله را به ایام ظهور نعمتهاى خدا اختصاص داده، و آیات بعدى سوره را که درباره نعمتهاى خدا است دلیل خود گرفته اند و نیز مفسرین دیگرى که ایام مذکور را به ایام عذابهاى خدا اختصاص داده اند، راه درستى نرفته اند، چون هیچ وجهى براى این دو اختصاص نیست، و همانطور که گفتیم سیاق کلام، سیاق بیانى است که عزت خدا اقتضا دارد و مقتضاى عزت خدا، هم نعمت دادن است، و هم عذاب کردن.

(ان فى ذلک لایات لکل صبار شکور) – این جمله ختم کلام در آیه است، و صبار به معناى بسیار شکیبا، و شکور به معناى بسیار شکرگزار است.