به گزارش کارگر آنلاین، امروز نوزدهم اسفند برابر با بیست و پنجم ماه رجب مصادف است با سالروز شهادت هفتمین امام معصوم، حضرت موسی بن جعفر (ع). آن حضرت در هفتم صفر سال ۱۲۸ هجری قمری در منطقه ای میان مکه و مدینه به نام ابوا متولد شدند و تقریبا ۵۴ سال زندگی کردند. مدت امامت امام هفتم ۳۴ سال بود و در این مدت غالباً یا زندان یا در تبعید بودند. امام کاظم (ع) در سال ۱۸۳ قمری در زندان سندی بن شاهک به دستور هارون الرشید به شهادت رسید.
حجت الاسلام محمدعلی رضایی اصفهانی به مناسبت سالگرد شهادت امام موسی بن جعفر (ع) در گفت و گو با خبرنگار معارف ایرنا گفت: هر یکی از ائمه معصومین (علیهم السلام) تجلی برخی صفات الهی و آیات قرآن هستند و امام کاظم (ع) مظهر آیه ۱۳۴ سوره آل عمران هستند که می فرماید «والکاظمین الغیظ» و به همین دلیل آن حضرت به نام «کاظم» نامیده شدند، چون در برابر مشکلات صبور و بر خشم خود مسلط بودند.
وی از انس موسی بن جعفر با قرآن سخن گفت و افزود: ابراهیم بن عبدالحمید می‌گوید «بر امام کاظم (ع) در اتاقی که نماز می‌خواند وارد شدم، در آن اتاق ظرف خرما و شمشیر و قرآن موجود بود (قرب الاسناد، ص ۱۷۴ و بحارالانوار، ج ۴۸، ص ۱۰۰) و در وصف امام کاظم (ع) آمده است «ژرف‌اندیش‌ترین مردم زمانش بود و بیشترین مراقبت و حفظ را نسبت به قرآن داشت و نیکوترین صوت قرآن را داشت. هنگامی که قرآن می‌خواند شنوندگان محزون و گریان می‌شدند». (بحارالانوار، ج ۴۸، ص ۱۰۴ و الارشاد، ص ۳۱۳).
از این نقل‌ها استفاده می‌شود که امام کاظم(ع) همواره آماده مبارزه در راه اسلام بودند و در این راه به سلاح نظامی و سلاح فرهنگی (قرآن) مجهز بودند؛ هر چند که عصر آن حضرت زمینه مبارزه نظامی فراهم نبود و اهل بیت بر اساس حدیث ثقلین همواره همراه قرآن بوده‌اند.
وی افزود: همچنین از این نقل ها برداشت می شود که امام کاظم (ع) اهل تفکر، دقت و ژرف‌اندیشی بودند و در امور علمی، اجتماعی، سیاسی و سایر امور سطحی‌نگر نبودند. به عبارت دیگر اهل بیت بر اساس دستورهای قرآن اهل تفکر، تعقل و تدبّر و ژرف‌اندیشی بوده‌اند.
نویسنده تفسیر قرآن مهر با بیان این که امام کاظم (ع)، مراقب و محافظ قرآن بودند، اظهار کرد: آن حضرت پاسدار حریم قرآن بودند و پاسداری از قرآن یعنی مراقبت بر اینکه اهل عمل به قرآن بوده و دقت شود احکام الهی قرآن تعطیل نشود و در موارد لزوم در برابر شبهات و حملات مخالفان از حریم قرآن دفاع شود.
رضایی اصفهانی اضافه کرد: امام کاظم (ع) قرآن را نیکو می‌خواندند به طوری که بهترین قاری عصر خویش بود و این الگویی برای پیروان آن حضرت است. آن حضرت علاوه بر خوانش زیبا در صوت قرآن، به محتوای قرآن توجه داشتند و به گونه‌ای قرآن می‌خواندند که بر دیگران تأثیر می‌گذاشت و آنها را محزون و گریان می‌کرد. این تأثیرگذاری وقتی حاصل می‌شود که قاری انس با قرآن داشته باشد و به محتوای کلام توجه کند و معنویت آن را به مخاطب منتقل کند.
مدیر مجتمع آموزش عالی قرآن و حدیث جامعةالمصطفی(ص) افزود: ما وظیفه داریم همچون امام کاظم (ع) با قرآن همراه باشیم و به لفظ و معنای قرآن توجه کنیم و با آن اُنس بگیریم و پاسدار حریم قرآن باشیم که این شیوه مناسب پیروان و شیعیان اهل بیت (علیهام السلام) است.