هدف باید این باشد که تمام عمر، صرف در یادخدا و طاعت او و عبادت باید باشد، تا به آخرین درجه قرب مستعد خودمان برسیم.
- آیا ممکن است بدون اینکه با سلاح اطاعت خدای قادر باشیم، قافله ما به سلامت از این رهگذر پرخطر به مقصد برسد؟! - شفای صدور، در اتیان عبادات با حضور قلب است.
.
.
باید در تقویت حضور قلب در هر موقع در عبادت، موشا باشیم؛ و به آثار در یقظه یا نوم کار نداشته، جز مزید علم و مزید انس به عبادت.
- چنانچه طالب صادق باشد، ترک معصیت کافی و وافی است برای تمام عمر، اگرچه هزار سال باشد.
- در اوقات نشاط، مشغول به عبادت مستحبه شوید؛ و در اوقات کسالت، اقتصار بر واجبات نمایید! - یک دقیقه خود را در یاد خدا دیدید، اختیارا خود را منصرف ننمایید؛ و به انصراف و غفلت غیراختیاری، اهمیت ندهید! - شرط استجابت دعا، ترک معصیت است.
.
.
گاهی مصلحت، در غیر تعجیل است و گاهی مصلحت، در تبدیل به احسن است.
داعی خیال می کند مستجاب نشده است و اهل یقین می فهمند.
- با کسی نشست و برخاست بکنید که همینکه او را دیدید به یادخدا بیفتید، به یاد طاعت خدا بیفتید؛ نه با کسانی که در فکر معاصی هستند و انسان را از یاد خدا باز می دارند.
- باید بدانیم علاج ما، اصلاح نفس است در همه مراحل؛ و از این مستغنی نخواهیم بود؛ و بدون این کار ما تمام نخواهد شد.
- خدا می داند یک صلواتی را که انسان بفرستد و برای میتی هدیه کند، چه معنویتی، چه صورتی، چه واقعیتی برای همین یک صلوات است! - این اشک، طریقه تمام انبیا بود برای شوق لقاء الله، برای تحصیل رضوان الله .
.
.
این اشک چشم به اعلی علیین مربوط است.
- باید کسانی که حاجت مهمه ای دارند، یکی از همین نمازها و از این عبادت هایی که برای حاجت ذکر شده است و اگر بخواهند تثبیت بکنند، تایید بکنند و برسند به حاجت خودشان بلا شک، ملتفت باشند بعد از آن طلب حاجت نمازها و دعاها، بروند به سجود و در سجود سعی کنند بال مگسی چشم تر بشود، این علامت اینست که مطلب تمام شد.
- روح انسان هر چند لباس گلی به تن دارد، ولی بسیار می تواند اوج بگیرد و بالاتر برود! - اکثر بدبختی ما همین است که علممان، با عملمان هماهنگ نیست! - اگر انسان کامل شود، این را در بیداری می شنود و مشاهده می کند! - اصلا پیغمبر با همین شب زنده داری و سحرخیزی و انس با شب، معارف الهی را می گرفتند.
.
.
بلی، آن لحظه های خاص و آن رحمت الهی در سحر.
.
.
! سحر، سحر! - انسان باید دائم الذکر باشد! زیرا کسی که دائم الذکر باشد، همواره خود را در محضر خدا می بیند و پیوسته با خدا سخن می گوید.
- چه خوب است انسان، عبادت و کار خیر که انجام می دهد، بگوید: کاری نکردم؛ اما کار نیک و خوبی که از دیگران دید، بگوید: چقدر کار بزرگی انجام داده است! - همه رذایل اخلاقی، از ضعف در معرفت خداوند متعال پدید می آیند! .
.
.
اگر انسان دریابد که خداوند متعال، همیشه و در همه حال از هر زیبایی زیباتر است، از انس به او هرگز جدا نخواهد شد! - اگر ما به مقداری که طفل صغیر به پدر و مادرش اعتماد دارد، به مولای خودمان اعتماد داشته باشیم، کار درست می شود! - اگر بهشت و خُلد برین را باور داتیم، اینقدر با احکام و دستورات الهی مخالفت نمی کردیم! - اگر جلوی خود را در ارتکاب معاصی نگیریم، حالمان به انکار و تکذیب و استهزا به آیات الهی، و یا به جایی می رسد که از رحمت خدا ناامید می شویم! - ایمان و اطمینان مومنان، درجاتی دارد؛ و امکان دارد که از درجات عالیه ایمان، به مرحله عیان برسد، و اطمینان و یقینشان بالا رود! - تمام فساد و افساد و غلغله و سر و صدایی که در روی زمین بوده و هست و خواهد بود، از همین ماکل و مشرب است؛ زیرا تکالیف، متوجه غضب و شهوت است، و تناول غذا و نوشیدنی، موجب آنهاست! منبع: کتاب جرعه وصال