موضع بازنشستگان کارگری در ارتباط با وعده‌های کاندیداهای ریاست جمهوری چیست؛ آیا امیدی به وعده‌ها دارند؛ علی اکبر عیوضی (عضو هیات مدیره کانون بازنشستگان تهران) در این رابطه می‌گوید: قبل از هرچیز من سوالاتی دارم؛ چراهایی هست که باید پاسخ داده شود؛ هشت سال از دولت روحانی سپری شده و این دولت به پایان راه رسیده؛ کسی نیست که بپرسد آقای رئیس جمهور در این هشت سال چه کردید؟! چرا معیشت مردم به مخاطره افتاده؛ چرا مسکن به این روز افتاده که اگر کارگری یا کارمندی ۲۰۰ سال کار کند، بازهم نمی‌تواند مسکن تهیه کند! چرا ارزش پول ملی بیش از ۳۰۰ درصد افت کرده و دلار شده ۳۰ هزار تومان؟! چرا کاری کردید که قاطبه‌ی مردم و همینطور بازنشستگان از مشارکت ناامید و دلسرد باشند؟!
به گفته وی، قبل از شعار دادن و وعده دادن، باید کسی این سوالات را بپرسد و باید به این چراها پاسخ دهند!
او ادامه می‌دهد: امروز طوری شده که بازنشسته هیچ امیدی به فردای خود ندارد؛ افزایش حقوق ۲ میلیون هم باشد، همه می‌پرسند دو میلیون مگر پول است که با آن بتوان زندگی کرد! ما بازنشستگان می‌خواهیم بدانیم آیا رئیس جمهور بعدی این معضلات را حل می‌کند، به این چراها پاسخ می‌دهد یا فقط قرار است جایگاه تغییر کند؟!
عیوضی در انتقاد از وضعیت بد معیشتی بازنشستگان می‌گوید: روزگار بدی است و بازنشستگان در شرایط بسیار دشواری به سر می‌برند؛ دو وزارتخانه‌ی دولتی با این عظمت، هنوز نتوانسته‌اند قیمت مرغ و تخم مرغ و گوشت را کنترل کنند؛ وزارت صمت پاس می‌دهد به جهاد کشاورزی، جهاد کشاورزی بهانه می‌آورد و می‌گوید وزارت صمت مسئول است! واقعاً چرا اقلام خوراکی مردم ۲۰۰ برابر افزایش نرخ داشته است؛ پنیر ۵ هزار تومانی ۲۵ هزار تومان شده یعنی ۵۰۰ درصد تورم؛ همه اقلام همینطور چند برابر گران شده؛ لوبیا و نخود امروز ۳۵ هزار تومان تا ۴۵ هزار تومان است؛ سوال ما بازنشستگان ساده است: آیا رئیس جمهور بعدی واقعاً می‌تواند این مشکلات را حل کند؟!
به گفته وی، مردم را دلسرد کرده‌اند چراکه آنچه نیست، صداقت در مسئولان است؛ ما هیچ اعتمادی به حرف‌ها و شعارها نداریم؛ دیگر نداریم! نمی‌توانیم که اعتماد داشته باشیم!
وی در پایان تاکید می‌کند: این مسئولان نیستند که برای نظام زحمت کشیده‌اند؛ مردم برای نظام زحمت کشیده‌اند؛ مردم خون داده‌اند؛ همین کارگران و بازنشستگان در تمام سنگرها جنگیده‌اند و از جان و دل پای نظام ایستاده‌اند؛ چرا باید روزگارمان این‌چنین باشد؟!