به گزارش کارگر آنلاین ، سال ۱۳۶۵ در عملیات کربلای یک که ترکش به سرش اصابت کرد دچار آسیب مغزی شد و از آن زمان قدرت تکلمش را کم و بیش از دست داد، آن زمان فرماندهی گردان حضرت قاسم (ع) که پس از شهادت مرتضی زارع در عملیات والفجر ۲ این مسوولیت را به او سپرده بودند. شدت جراحت به قدری بود که دوستانش گمان برده بودند به شهادت رسید، اما خواست خدا بود که بماند. سه سال قطع نخاع بود که با عنایت خدا شفا یافت.
«اسماعیل معروفی» از قدیمی‌ها و کارکشته‌های میدان جنگ بود و فرماندهی گردان‌هایی از لشکر ۱۰ سیدالشهدا (ع) و لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله (ص) را برعهده داشت، هر چند سال‌ها با آثار مجروحیت در دوران دفاع مقدس سر کرد، اما هیچگاه دوستان شهید خود و رزمندگان آن دوران را فراموش نکرد، آنقدر بین رزمندههای قدیمی عزیز بود که رزمنده‌ها نیز او را رها نکردند. دوستانش او را «شهید زنده» نامیده بودند، پاتوقش گلزار شهدای بهشت زهرا (س) و امامزاده علی اکبر (ع) در چیذر بود و هر بار که شهیدی بعد از سال‌ها از میدان‌های جنگ برمی‌گشت او بود که به استقبال از آنان می‌رفت.
معروفی از باقی‌مانده‌های گردان ۲ سپاه بود. گردانی که افرادش علمداران یگان‌های رزم تهران بودند، افرادی، چون جعفر جنگروی، اکبر حاجی‌پور، علی موحد، سلمان طرقی، سعید گلاب و حسین اسکندرلو از جمله شهدای این گردان بودند. شهید کاظم رستگار، سلمان طرقی، احمد ساربان‌نژاد، بهمن نجفی، حسن بهمنی و... شالکله اولیه فرماندهان این تیپ را تشکیل می‌دادند. اسماعیل هم در زمره شهدای زنده این یگان بود. او در عملیات‌های مختلف به عنوان فرمانده گردان حضرت قاسم (ع) حضور داشت.
اسماعیل معروفی دلاوری و شجاعتش را در عملیات خیبر به رخ کشید زمانی‌که گردان حضرت قاسم علیه السلام اولین گردان تیپ سیدالشهداء (ع) بود که با دشمن درگیر شد. اسماعیل به همراه شهید حمزه دولابی میدان نبرد را اداره می‌کرد. گردان اسماعیل چندین بار بازسازی شد و دوباره به مصاف دشمن رفت. آنقدر فشار دشمن سنگین بود که حتی فرماندهان به جهت جو روانی حاکم بر صحنه نبرد برای تجدید روحیه به عقب میرفتند و مجددا به جزیره برمیگشتند. شاید به جرات بتوان گفت در طول ۲۵ روز درگیری نفس‌گیر تیپ سیدالشهداء (ع) در جزیره مجنون، اسماعیل جزو معدود فرماندهانی بود که عقب نرفت.
اسماعیل معروفی چند روز پیش پس از سال‌ها تحمل درد و رنج‌های ناشی از مجروحیت به همرزمان شهیدش پیوست.