ماجرای این پرونده به 26اردیبهشت سال97 برمی‌گردد. آن روز گزارش یک درگیری مرگبار در پارکی حوالی کن به تیم جنایی اعلام شد. مقتول پسری جوان بود که با فردی در پارک درگیر شده و چاقو خورده بود. اگرچه شاهدان به اورژانس زنگ زدند و پسر زخمی به بیمارستان انتقال یافت اما شدت ضربه و خونریزی به حدی بود که او دوام نیاورد و جانش را از دست داد.

از سوی دیگر شاهدان می‌گفتند عامل جنایت پس از آنکه مقتول خون‌آلود نقش زمین شد فرار کرد. با این حال چند نفر او را می‌شناختند و مشخصاتش را به پلیس دادند. با سرنخ‌های موجود، متهم به قتل خیلی زود دستگیر شد و در بازجویی‌ها چاره‌ای نداشت جز اقرار به جنایت. وی گفت: در خانه مشروبات الکلی مصرف کرده بودم و تصمیم گرفتم برای هواخوری به پارک بروم. چون در عالم مستی بودم و تلو‌تلو می‌خوردم ناگهان با مقتول برخورد کردم. او تصور کرد که من عمدا به او تنه زده‌ام و بر سر همین مسئله پیش‌ پاافتاده با یکدیگر درگیر شدیم. او را هل دادم و نقش زمین شد. هنوز در عالم مستی بودم که چاقویی از جیبم بیرون آوردم. معمولا چون هر ازگاهی مست می‌کردم با خودم چاقو حمل می‌کردم تا در دام خفتگیران گرفتار نشوم. آن روز هم با چاقو ضربه‌ای به مقتول زدم و بعد فرار کردم.

متهم پس از اقرار به جنایت در دادگاه کیفری محاکمه و به قصاص محکوم شد. حکم صادر شده به تأیید قضات دیوان عالی کشور رسید و به این ترتیب پرونده برای انجام مقدمات اجرای حکم به شعبه اجرای احکام دادسرای جنایی تهران فرستاده شد. اگرچه چند جلسه صلح و سازش در دادسرای جنایی تهران تشکیل شد اما اولیای دم اصرار به اجرای حکم داشتند. به این ترتیب محکوم به قصاص، چند روز قبل در محوطه زندان رجایی شهر به دار مجازات آویخته شد.