بخش مهمی از پیشینه تمدنی هر ملت است. آنچه روشن است اینکه هر چه این سرمایه گران‌بها از غنای بیشتری برخوردار باشد، ارزش آن بالاتر میرود. بر کسی پوشیده نیست که ادبیات فارسی، یکی از پرمضمون‌ترین و ارزشمندترین ادبیات بشری است؛ چه از لحاظ مضامین والامفهوم و چه از لحاظ پرداخت ساختاری. اما آنچه در موردش سخن میگوییم، میراث گذشتگانی است که در همه حال سعی بر صیانت از این گنجینه بی‌قیمت را داشتند؛ حال، اما سوال این است که آنچه شاعران و نویسندگان ما برای آیندگان باقی میگذارند نیز به همان میزان ارزشمند است؟

سخن در باب گستره بی‌کران ادبیات فارسی نیازمند تخصص و تبهری است که ورود به آن برای هرکسی مقدور نیست. اما بناست در این نگاشته به قسمتی از ادبیات فارسی که به مدح حضرات معصومین اختصاص دارد بپردازیم.

آنچه در نوحه‌سرایی باعث می‌شود تا شاعریا نویسنده، از دقت کلام بیشتری برخوردار باشد، تفاوت مخاطب است. مخاطبی که زمینی نیست و مدح آن نیازمند داشتن معرفت و دانستن نکاتی از این دست است. اهمیت مدیحه و مرثیه‌سرایی در آن است که این اشعار، فارغ از بیان معارف و کلام ائمه اطهار علیهم السلام، عامل پیوند آحاد مردم با این شخصیت‌ها هستند. یعنی افرادی با ذائقه‌های گوناگون و عقاید مختلف به واسطه این اشعار، با این شخصیت‌ها ارتباط برقرار میکنند. به این معنا شعر مداح، رابطی است میان خالق و مخلوق، میان والی و ولی، میان امت و امام، به همین دلیل انتظاراتی که ازآن می‌رود ورای دیگر اشعار است.