در اوج درگیریهاى انقلاب و چندماهى که شهر تعطیل بود و مردم در تنگناى معیشتی از جیب میخوردند، حاج خلیل اینبار تابلو زد که جنس نسیه میدهد. روزی که حاج خلیل فوت کرد دقیقا مقارن با فوت مرحوم آیت الله طالقانى بود و جمعیت بسیار زیادی براى تشییع آمده بودند جلوى پزشک قانونى که در محله ما بود. چندنفرى انگشت شمار هم از اهل محل رفته بودند براى تحویل جنازه حاج خلیل. تابوت اول که بیرون آمد همه آنرا روى دست بردند و به هواى جنازه آیت الله طالقانى شروع به عزادارى کردند اما نرسیده به بازار خبر دادند جنازه طالقانى تازه از پزشک قانونى بیرون آمده و این جنازه‌ی بقال محل است. جمعیت آنقدر زیاد بود که نمیتوانست برگردد و همانجا منتظر رسیدن جنازه آیت الله طالقانى ماندند و بدون آنکه بقال را بشناسند، هر دو جنازه را با شکوه تمام تشییع کردند و بقال ساده‌ و شهرستانى که همیشه غمخوار مردم بود، برعکس حرفهاى ساواک بى کس و تنها نمرد. اینروزها چقدر جاى حاج خلیل ها خالیست.