«بهروز بیات» اولین کسی بود که خبر شهادت برادرش را شنید و باید این خبر خود به مادرش می‌رساند.

بهروز بیات می گوید: من برای اینکه اسم گردان عمار اعتبار داشت و دهان پر کن بود می خواستم به آنجا بروم که بین خودم و رزمندگانی که برای اولین بار به جبهه آمده اند، فرق داشته باشم، که این غرور و هوای نفس بود.