روابط عمومی رویدادمحور: از انفعال به نیروی پیشران سازمان

به گزارش کارگر آنلاین ، بهزاد تیمورپور در یادداشتی نوشت : در دنیای پرشتاب امروز، نقش سنتی روابط عمومی به عنوان صرفاً یک واحد “پاسخگو” به منتقدان یا “پخش‌کننده” اخبار یک‌سویه، دیگر کارآمدی لازم را ندارد. سازمان‌هایی که در پی حفظ بقا و رشد هستند، باید روابط عمومی را از یک واحد واکنشی به نیروی استراتژیک پیشران تبدیل کنند. این تحول، به معنای حرکت از پذیرش منفعلانه وضعیت موجود به سمت فعال‌سازی و خلق مستمر فرصت‌های ارتباطی است که مستقیماً بر ادراک عمومی تأثیر می‌گذارد.

مرز واقعی میان سازمان‌های موفق و شکست‌خورده در سال‌های اخیر، دقیقا در همین تفاوت رویکرد نهفته است: گذار از “روابط عمومی انفعالی” به “روابط عمومی پویا و رویدادمحور”. روابط عمومی منفعل، سازمانی است که در گوشه‌ای منتظر بحران می‌نشیند یا صرفاً منتظر است تا فرآیندهای داخلی را به اطلاع عموم برساند. در مقابل، روابط عمومی پویا، با درک کامل از قدرت “مفاهیم، معانی و کلمات”، خود دست به کار می‌شود و وقایعی را خلق می‌کند که نه تنها خبری هستند، بلکه هویت سازمانی را تعریف می‌کنند.

کانون این پویایی، مفهوم رویداد است. یک رویداد سازمان‌یافته و هدفمند، بیش از هر بیانیه یا تبلیغی، فرصت می‌دهد تا ارزش‌های محوری یک سازمان به‌صورت ملموس به مخاطب منتقل شود. رویداد بستری است که در آن، مفاهیم انتزاعی مانند “تعهد به کیفیت” یا “نوآوری” به یک تجربه واقعی تبدیل می‌شوند. این “تجربه زیسته” است که در حافظه مخاطب ماندگار شده و بنیاد روایت قوی سازمانی را شکل می‌دهد.

• این رویکرد رویدادمحور، به شکلی ذاتی، تعامل را جایگزین یک‌طرفه بودن می‌کند. زمانی که سازمان یک رویداد را میزبانی می‌کند، مخاطبان (مشتریان، ذی‌نفعان، کارمندان و رسانه‌ها) از حالت مصرف‌کننده صرف خارج شده و به مشارکت‌کنندگان فعال در ساختن محتوای آن لحظه تبدیل می‌شوند. این مشارکت، به صورت طبیعی، موجی از پوشش رسانه‌ای ارگانیک و اعتماد اجتماعی را به همراه دارد که هزینه‌های تبلیغاتی سنتی را به شکل چشمگیری کاهش می‌دهد.

در نهایت، سازمان‌هایی که به این درک رسیده‌اند که روابط عمومی نیرویی است که می‌تواند “حیات” مجموعه را در “دنیای معانی” رقم بزند، سرمایه‌گذاری بر خلق رویدادهای تأثیرگذار را در اولویت قرار می‌دهند. این سازمان‌ها با مدیریت فعالانه زمان‌بندی و محتوای رویدادها، نه تنها به بحران‌ها واکنش نشان نمی‌دهند، بلکه خودشان معمار و خالق روایت غالب در فضای عمومی هستند و این توانایی، رمز جایگاه برتر آنها در بلندمدت خواهد بود.