وقتی نفرت و دشمنی عقل را می‌کُشد، انسان می‌شود ابزار شیطان

به گزارش خبرنگار فرهنگی کارگر آنلاین، در هر جامعه‌ای کسانی هستند که دشمنی را شغل خود کرده‌اند؛ نه از روی اندیشه، بلکه از سر عادت. هر روز شعله‌ای تازه بر می‌افروزند، از ناسزا تا تهمت، از تحریف تا توهین. اما قرآن کریم، نسخه‌ی این بیماری را نه در پاسخ متقابل، بلکه در فرا رفتن از مدار نفرت معرفی می‌کند.

• در فصلتِ کلام الهی آمده است: «بدی را با نیکویی دفع کن، که ناگاه همان دشمن سرسخت، دوست صمیمی‌ات می‌شود.» این، نگاه عقل و ایمان است نه واکنش غریزه. مردان و زنان اهل ایمان، اهل «جواب دادن» نیستند، اهل «بالا بردنِ سطحِ گفت‌وگو» هستند.
• دشمنی کور، محصول جهل و خودشیفتگی است؛ کسی که جز خود را نمی‌بیند، نمی‌تواند حقیقت را بشنود. قرآن اینان را «صُمٌّ بُکمٌ عُمیٌ» می‌نامد — گوش دارند و نمی‌شنوند، زبان دارند و دروغ می‌گویند، چشم دارند و نمی‌بینند. و این نابینایی از درون، بدترین نوع بی‌سوادی است.

فرهنگ قرآنی، دعوت به سکوت در برابر تهمت نمی‌کند، بلکه دعوت به روشنگری بدون نفرت می‌نماید. یعنی دفاع از حق، اما بی‌غرض؛ بیان حقیقت، اما بدون تحقیر. راه رسول خدا (ص) همین بود؛ اهل گفت‌وگو بود حتی با آنان که دشنامش دادند.

امروز که فضای عمومی کشور پر از قضاوت و تخریب است، بازگشت به این آیه یعنی بازگشت به منطق ایمان؛ منطقی که می‌گوید: «دشمن را با اخلاق مغلوب کن، نه با فریاد.» زیرا در میدان فریاد، همه بازنده‌اند، اما در میدان اخلاق، حتی شکست هم عزت دارد.