بخش‌های پول‌ساز صدا و سیما به این سوال پاسخ دهند

به گزارش تابناک، عادل فردوسی‌‌پور مجری برنامه نود همیشه سعی کرده با زبان تیز و نگاه نقدانه خود در برنامه نود حرف‌ها و انتقاداتی را بیان کند که سایر مجریان و برنامه‌سازان تلویزیون از آن طفره می‌روند و همین تیزبینی با چاشنی شجاعت او را به یکی از محبوب‌ترین شخصیت تلویزیونی ایران در دو دهه اخیر بدل کرده است. همه آن‌هایی که شب گذشته برنامه نود را دیدند از صراحت لهجه او در خصوص ماجرای کارت پایان خدمت جعلی و اهمال سازمان‌های عریض و طویل ذی‌ربط خوشحال شدند.

اما حتی عادل فردوسی‌پور هم که سرش برای موضوعات جنجالی از این دست درد می‌کند شب گذشته در برنامه‌اش هیچ اشاره‌ای به ماجرای حق پخش تلویزیونی نکرد و کاملا چراغ خاموش از کنار آن گذشت. ماجرایی که در کنار کارت پایان خدمت و ارقام قرارداد یکی از سه موضوع مهم و جنجالی فوتبال ایران را تشکیل می‌دهد. اما حتی عادل فردوسی‌پور و برنامه نوداش که علاقه زیادی به شفاف‌سازی مالی در حوزه فوتبال دارند از پرداختن به موضوع مهمی چون حق پخش طفره رفتند.

ماجرا از جایی شروع می‌شود که سازمان فوتبال ایران بعد از چند سال خواب سرانجام به این نتیجه می‌رسد که از پتانسیل‌های درآمدزایی خود استفاده درست کند و یکی از مهم‌ترین منابع درآمدزایی در فوتبال ماجرای حق پخش تلویزیونی است که در خیلی‌ از جاهای دنیا تیم‌ها نزدیک به شصت درصد هزینه‌های خود را از این طریق تامین می‌کنند. سازمان لیگ ایران هم بعد از انجام کارشناسی‌های فراوان و در پایان قرارداد سه ساله حق پخش تلویزیونی، رقم 180 میلیارد تومان در سه سال را به صدا و سیما برای پوشش تلویزیونی مسابقات فوتبال پیشنهاد داد. اما فکر می‌کنید صدا و سیما به این مسئله چه واکنشی نشان داد؟

بعد از اینکه نزدیک به ده ماه مسئولان فوتبال ایران مصاحبه کردند و با صدا و سیما نامه‌نگاری کردند سرانجام مسئولان صدا و سیما در پاسخ رقم 22 میلیارد را برای یک سال را به فدراسیون فوتبال پیشنهاد دادند. رقمی که با رقم واقعی اختلاف فاحشی دارد. این در حالی که احتمالا صدا و سیما از محل پوشش مسابقات مختلف فوتبال درآمدهای کلانی حاصل می‌کند که البته تابناک این درآمد و درآمدهای مشابه را تایید نمی‌کند. حتی برآوردها در خصوص ویژه‌برنامه جام‌جهانی صدا سیما درآمد چند ده میلیاردی را محاسبه می‌کند. همین برنامه نود با اجرای هفتگی‌اش از محل تبلیغات و پیامک‌هایش احتمالا درآمد قابل توجهی را نصیب صدا سیما می‌کند و این غیر از تبلغاتی است که برای مسابقات لیگ برتر فروخته می‌شود. اما حالا بخش‌های درآمدی صدا سیما علی‌رغم اینکه از محل این مسابقات درآمد قابل توجهی دارد حاضر نیست پول فوتبال را با همان معیارهای شفاف‌سازی که خودش بر طبل آن می‌کوبد پرداخت کند. صدا و سیما هر چند سال و در آستانه هر تورنمنتی با برگزاری مراسمی خودش را به عنوان یاردوازدهم تیم ملی فوتبال ایران معرفی می‌کند. اتفاقی که علاوه بر ایجاد یک وفاق ملی در کشور برای حمایت از تیم ملی  درآمد احتمالی چند میلیاردی را از محل تبلیغات‌ها برای این سازمان به همراه دارد. فقط کافی است به زمان پخش آگهی‌ها قبل و بعد و حین سه مسابقه ایران در جام‌جهانی توجه کنید تا متوجه اهمیت این موضوع شوید.

 اما مسئولان این سازمان به مدد انحصاری که در این زمینه وجود دارد حاضر نیستند حق آن را پرداخت کنند. لابد چون فکر می‌کنند به مدد همین انحصار سازمان فوتبال ایران راهی جز کنارآمدن با آن را ندارد قصد دارند چنین کاری بکنند. حالاسوال اینجاست که صدا و سیمایی که برنامه نوداش پرچم شفافیت در فوتبال را بالابرده و در این زمینه هم اقدامات قابل توجهی انجام داده است تا چه میزان شفاف است؟ سال‌ها بود که صدا و سیما ماجرای حق پخش تلویزیونی را به رسمیت نمی‌شناخت و بعد از سال‌ها با فشار AFC و تهدیدهایی که بر فوتبال ایران سایه افکنده بود موافقت کرد که مبلغی را به‌عنوان حق پخش تلویزیونی پرداخت کند اما همه می‌دانیم که رقمی که صدا و سیما پرداخت می‌کند با قیمت واقعی حق پخش تلویزیونی فوتبال ایران زمین تا آسمان تفاوت دارد. حالا سوال اینجاست که صدا و سیما در این ماجرا تا چه میزان شفاف است؟

سال‌هاست که همه از هزینه شدن پول‌ بیت‌المال در فوتبال ابراز نارضایتی می‌کنیم و این در حالی است که فوتبال در همه دنیا صنعتی پول‌ساز است که به مدد همین پتانسیل‌ها توانسته سودهای کلانی را هم نصیب دست‌اندرکارانش بکند. حالا که یکی دو سال است مسئولان به فکر استقلال مالی فوتبال افتاده‌اند و دریافت حق پخش واقعی مسابقات یکی از راه‌هایی است که دست فوتبال را از جیب دولت کوتاه می‌کند. حالا با این وضعیت چرا برخی از سازمان‌ها و نهادها از پرداختن حقوق طبیعی فوتبال سرباز می‌زنند؟