مشکلات ماسک زدن پزشکان برای ناشنوایان کرونایی

حبیب تهرانی زاده، در دیدار با رئیس دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، دو پیشنهاد را برای ارتقای روابط اجتماعی ناشنوایان با حمایت دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی مطرح کرد و گفت: برای پیشرفت ناشنوایان در کشور، آموزش زبان اشاره و یادگیری گسترده ناشنوایان و کم شنوایان، بسیار حائز اهمیت است و همانطور که تمام کشور‌های پیشرفته دنیا به این مهم توجه می‌کنند، ما نیز باید برای توسعه آموزش زبان اشاره در کشور تلاش کنیم و کتاب پنجم حاصل مطالعه، بررسی و تحقیق مجموعه لغاتی است که تاکنون اشاره مربوط به آن وجود نداشته و یا کلماتی هستند که تشابه شکلی دارند مانند «شیر»، که دارای معانی متفاوتی است و برای برداشت صحیح گیرنده مطالب، باید اشاره صحیح و مطابق با معنی آن در مطلب، از سوی گوینده مورد توجه قرار بگیرد.

وی افزود: برای توسعه هرچه بیشتر زبان اشاره، پیشنهاد می‌شود حداقل دو واحد درسی برای یادگیری زبان اشاره برای همه دانشجویان به صورت اجباری گذاشته شود و پس از اجرا در دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، در دیگر دانشگاه‌های کشور نیز به اجرا در بیاید.

تهرانی زاده همچنین پیشنهاد اجرای طرح «رابط ناشنوایان» را به رئیس دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی ارائه داد و گفت: اگر دانشگاه در قالب برگزاری دوره‌های آموزشی کوتاه مدت زبان اشاره، نسبت به پذیرش دانشجو اقدام کند، نهایتاً این افراد پس از اتمام دوره تحصیلی و یادگیری کامل زبان اشاره، می‌توانند به عنوان «رابط ناشنوایان» در بسیاری از ادارات و سازمان‌ها که مراجعات زیادی از سوی مردم دارند، استخدام شوند تا با مراجعه افراد ناشنوا به این ادارات، رابط ناشنوایان بتواند با تسلط به زبان اشاره، به فرد ناشنوا کمک کند تا بدون اینکه حقی از او ضایع شود، مراحل امور اداری خود را انجام بدهد.

وی، مراکز درمانی و بیمارستان‌ها، دادگاه‌های قضائی، شعب راهنمایی و رانندگی، را از جمله سازمان‌ها و نهاد‌هایی ذکر کرد که وجود رابطان ناشنوایان برای راهنمایی و همراهی با مراجعان ناشنوا، بسیار ضروری و در احقاق حق افراد ناشنوا بسیار حائز اهمیت است.

تهرانی زاده همچنین به عنوان نمونه، به نیاز ناشنوایان مبتلا به کرونا به رابط ناشنوایان در مراکز درمانی اشاره کرد و افزود: ناشنوایان در دوران بحران کرونا، با ابتلاء به این بیماری، مشکلات مضاعفی را تجربه کردند، زیرا کادر درمانی با آنان نیز همانند افراد شنوا رفتار می‌کنند، ولی وجود ماسک بر صورت کادر درمانی، سبب می‌شود که بیمار ناشنوا نتواند از لب خوانی متوجه دستورات پزشک و پرستاران بشود، و زبان اشاره از سوی فرد ناشنوا نیز برای کادر درمانی قابل درک نیست. از این رو این ارتباط حیاتی متأسفانه با مشکل روبه رو می‌شود، درصورتی که اگر هر بیمارستان دارای رابط ناشنوایان باشد، این رابط می‌تواند به برقراری ارتباط بین بیمار ناشنوا و کادر درمانی کمک کند.