از بد حجابی در تهران تا حجاب در پاریس!!!

 

کارگرآنلاین: برخی رسانه‌های بیگانه فضا را برای موج‌سواری مناسب دیدند و حمله ای با اغراض سیاسی مشخص را شروع کردند .

 

در این گزارش به این پرسش می‌پردازیم که یک پدیده فرهنگی ثابت، چرا و چگونه در دو محیط مختلف، محیط اسلامی و غیراسلامی، یعنی جامعۀ ایرانی و جامعۀ سکولار غربی، اثرات کاملاً متفاوت و حتی متضاد بر جای می‌گذارد و غرض‌ورزانه تبیین می‌شود.

 

 

ببینیم چه طور مشاهدات اجتماعی وارونه می‌شوند؛ در حالی که کلیشه‌های ذهنی و تصورات افکار عمومی هنوز به قوت خود باقی‌اند، چون پروپاگاندای رسانه‌ای امکان استقلال فکری و تحلیل دقیق نسبت به این پدیده اجتماعی را از مخاطب داخلی گرفته است.

 

 

ماجرای بازداشت یکی از مدل‌های ایرانی فعال در شبکه‌های مجازی در نوع خود حاوی جزئیات جالب توجهی بود؛ از جمله اینکه به گفته بابایی، سرپرست دادسرای جرایم رایانه‌ای کاشف به عمل آمد  20% شبکه اینستاگرام در اختیار چرخه مدلینگ شامل مدل‌ها، عکاس‌ها و مزون‌هاست که 60% دنبال‌کننده‌ها را به خود اختصاص می‌دهند.

 

 

درآمد این گروه از طراحان لباس، اغلب از طریق فروش خانگی و غیررسمی در مزون‌های سطح شهر و البته فروشِ لباس‌هایی است که عکس آن‌ها را در صفحات مجازی منتشر کرده، سفارشات مشتریان را می‌پذیرند و در درب منزل تحویل می‌دهند.

 

 

 

با گذری بر بعضی از خیابان‌های این روزهای شهرمان می‌بینیم شیوع بیش از حد و اندازۀ این قبیل صفحات اینترنتی تأثیر مستقیم خود را بر سبک زندگی برخی از اقشار جوان (اغلب در شهرهای بزرگ به ویژه تهران) گذاشته است. این سبک زندگی استوار بر مصرف‌گرایی و بی‌قیدی بوده و در وهله نخست، زنان و دختران را هدف گرفته است.

 

 

 

 

"روزی 60 تا سلفی می‌گیرم، 40 تا را پاک می‌کنم، 5 تا را انتخاب می‌کنم و در نهایت، یکی را به اشتراک می‌گذارم."

 

 

این جملۀ سپیده 23 ساله ساکن سعادت آباد تهران، با نزدیک به 7000 فالوور به عنوان یکی از کاربران صفحه اینستاگرام است و چرخۀ selfi --  share --selfi --  share -  ظاهراً به برنامه ثابت روزانه وی تبدیل شده است.

 

 

نیمی از جامعۀ 80 میلیونی ایران زیر 35 سال‌اند و به عقیده صاحبنظران، نباید به سادگی عبور کرد از کنار کسانی که به انتشار عکس‌های شخصی در شبکه‌های مجازی به ویژه تلگرام، فیسبوک و اینستاگرام عادت کرده‌اند.

 

تلاشِ خستگی‌ناپذیر برای نمایش خود و زیبایی‌های خود، علامتی نامبارک برای الگو برداریِ این قشر خاص از تبلیغات شبکه‌های ماهواره‌ای است. علامتِ نوعی حرص و حسرتِ شبیه شدن به ستاره‌های هالیوودی، که دختران جوان در بهترین سال‌های برگشت‌ناپذیرِ عمرشان با خود حمل می‌کنند؛ تقلید از نوع پوشش، رنگ و مدل لباس، آرایش صورت و موها و خلاصه تمام اجناس و وسایلی که تهیه می‌کنند و معیار تجدّد و زندگی مدرن را در آن می‌دانند.

 

 

همین میل بیمارگونه به زیباتر شدن، ناخودآگاه این جوّ را به اجتماع تزریق نموده، روز به روز سالن‌های آرایشگاه‌ها را پررونق‌تر می‌کند و این عطش البته سیری‌ناپذیر به نظر می‌رسد. پرداخت هزینه‌های گزاف برای عمل‌های جراحی شاهدی بر همین مبناست.

 

براساس آمارهای تکان‌دهنده سالانه 60.000 الی 70.000 عمل جراحی زیبایی بینی در ایران صورت می‌گیرد که در هیچ کجای جهان این رقم سابقه ندارد.

 

 

 

اما جالب‌ترین نکته در مورد بازداشت‌ اخیر یک مدل ایرانی ، ورود "کیم کارداشیان" بازیگر و مدل معروف آمریکایی به ماجراست.

 

 

هرچند فعلاً مشخص نیست که کیم کارداشیان تا چه حد در حوزه مدلینگ در ایران فعالیت جدی داشته و فعالیت‌های پیدا و پنهانِ وی تا چه حد مدل‌های ایرانی را تحت تأثیر خود قرار داده؛ اما آنچه مشخص است اینکه نام آوردن از کیم کارداشیان در ماجرای دستگیری هشت مدل ایرانی، دستمایه گزارش‌های متعددی از سوی وب سایت‌های خارجی‎زبان شده است.

 

 

نقش کارداشیان در فعالیت زیرزمینی مدلینگ ایران مشخص نیست و به نظر نگارنده، مهم هم نیست، چراکه به قدر کافی نمونه‌هایی از نفوذ سیستماتیک فرهنگی در سبک زندگی جامعه ایران به چشم می‌خورد که دیگر جایی برای ریز شدن در حرکت‌های پراکندۀ خانم ایکس و اقای ایگرگ نباشد.

 

 

جالب اینجاست موضوع مدلینگ، این روزها نه فقط در ایران بلکه در سطح بین‌المللی یک موضوع اجتماعیِ داغ و به‌روز است.

 

 

یکی از ابعادی که کارشناسان و صاحبنظران در شبکه‌های تلویزیونی، سایت‌ها و مجلات خارجی بدان پرداخته و می‌پردازند، به حضور مانکن‌های محجبه در مدلینگ‌های سال‌های اخیر مربوط می‌شود؛ یعنی نگاه به مسئله از زاویه‌ای 180 درجه مخالف آنچه که بالا (در مورد ایران) پرداختیم.

 

 

جمعیت رو به افزایش مسلمانان در کشورهای بزرگ اروپایی مانند اتریش، فرانسه و آلمان باعث شده شرکت‌های مد نتوانند زنان محجبه در این کشورها و نیازهایشان را نادیده بگیرند و لذا در راستای منافع مالی خودشان هم که شده، مستقیماً به پذیرش و حتی تبلیغ حجاب بپردازند.

 

 

ژانویه 2016 وبسایت جهانی فشن‌استایل، عکس مدلینگ زنان جوان محجبه با پیراهن‌های پوشیده اسلامی را روی پایگاه اینترنتی خود قرار داد.

 

 

 

به نقل از خبرگزاری "دی ولت" شرکت مشهور فرانسوی  Dolce & Gabbanaدر جدیدترین معرفی برندهای خود تصاویری از  مانکن‌های محجبه منتشر نمود. علاوه بر این شرکت، H&M ، Uniqlo و برخی دیگر نیز سعی کردند از رقبای خود عقب نمانند.

 

 

برای اینکه به عجیب و نادر بودن این اقدام شرکت‌‌های اروپایی مد پی ببریم، باید به این نکته توجه کنیم که شهر پاریس، در کنار نیویورک، لندن و میلان اسپانیا، به عنوان مهد صنعت مد، سخت‌گیرانه‌ترین قوانین تبعیض‌آمیز را علیه 5 میلیون مسلمان مقیم این کشور وضع کرده:

 

سال 2011 پوشیدن چادر ممنوع شد و سال 2014 به همراه داشتن هر گونه نماد مذهبی (از جمله روسری) در مدارس قانوناً منع گردید.

 

 

از همان زمان و تاکنون اقدام شرکت‌های مد اروپا در طراحی مدهای اسلامی با اعتراض فمینیست‌ها مواجه شده است.

 

"الیزابت بدینتر" یکی از فمینیست‌های دوآتشه و مشهور فرانسه، خشمگین از این اقدام، طرفداران مدهای دنیا را به تحریم مد فرانسه فراخوانده و گفته است:

 

وقتی ما حجاب را یک انتخاب ضدّ آزادی زن می‌دانیم، وقتی حجاب را در مدارس ممنوع می‌کنیم، چرا باید پیراهن‌های با آستین‌های بلند و شال‌هایی برای پوشاندن موها طراحی و عرضه کنیم؟

 

 

 

پایگاه تحلیلی آلمانی‌زبان qantara در مطلبی به جمعیت در حال افزایش مسلمانان اروپا اشاره می‌کند و می‌نویسد:

 

 

سال‌هاست که صنایع بزرگ مد از خود می‌پرسند آیا برای زنان مسلمان هم لباس طراحی کنیم یا نه؟ آیا مراکز طراحی مد، به محافل سیاسی تبدیل شده‌اند؟

 

 

طراحان لباس اروپایی پیش‌بینی کرده‌اند تا سال 2019 رقم قابل توجهی بالغ بر 443 میلیارد یورو از فروش مدهای با طراحی اسلامی عاید شرکت‌های عرضه‌کننده شود.

 

 

حالا شرکت‌های مد و لباس بین دوراهی مانده‌اند که در قاپیدن این لقمۀ لذیذ اقتصادی از یکدیگر سبقت بگیرند؟

 

یا اینکه چون ترویج مد اسلامی، عملاً و علناً به تبلیغ حجاب منجر می‌شود، از آن صرفنظر کنند؟

 

 

این دوراهیِ فعلی در صنعت مدلینگ اروپاست و در مقابل جای تأمل دارد جامعۀ ما که نام "پایتخت تپندۀ جهان اسلام" را همراه خود یدک می‌کشد، در سبک زندگی ایرانی-اسلامی، چگونه آغوش خود را به روی تفاله‌های فرهنگیِ سرمایه‌داری گشوده و در آینده به کدام سمت و سو پیش خواهد رفت؟/ریشه