مهران رنجبر: بدون اختلاف از دورهمی جدا شدم
به گزارش کارگرآنلاین، مهران رنجبر پس از بازی در مجموعه «آوای باران» و زدن مهر تایید بر توانایی‌هایش در بازیگری نزدیک به دو سال‌و‌نیم از تلویزیون فاصله گرفت و به دغدغه‌های تئاتری‌اش پرداخت اما بازگشت دوباره‌اش به تلویزیون با مجموعه «دورهمی» نام مهران رنجبر را دوباره و بیش از قبل بر سر زبان‌ها انداخت؛ حالا خبر جدایی او و برخی دیگر از بازیگران این مجموعه یکی از حاشیه‌های تازه او در سری جدید محسوب می‌شود. به سرصحنه اجرای نمایش «مجلس اشیاء» به‌کارگردانی مهران رنجبر رفتیم و گپ مفصلی در مورد سینما، تلویزیون و تئاتر با او زدیم که در ادامه می‌خوانید.
با دورهمی شروع کنیم؛ بعد از جدا شدنتان از این مجموعه، در فضای مجازی پستی را در همین رابطه منتشر کردید اما توضیحی درخصوص علت جداییتان ندادید. دلیل این قطع همکاری چه بود؟
جدا شدن من از «دورهمی» برمی‌گردد به دلایلی که به تهیه و تولید مربوط است.
یعنی با مهران مدیری مشکلی نداشتید؟
نه؛ این اتفاق هیچ ربطی به مهران مدیری یا شخص دیگری نداشته و ندارد.
تا پیش از «دورهمی»، شما را در قاب سریال‌های تلویزیونی دیده بودیم اما تجربه حضور در یک برنامه تلویزیونی آن هم با مخاطبی گسترده برایتان چطور بود؟
امیدوارم «دورهمی» در سری جدید هم مثل سابق پرقدرت ظاهر شود.
فارغ از فعالیتتان در تلویزیون، بارها در مقام کارگردان و بازیگر در تئاتر حضور داشتید و تا چند روز پیش نمایش پر سر‌وصدای «مجلس اشیاء» را روی صحنه می‌بردید؛ کمی از این نمایش بگویید؟
بعد از نمایش «کافه فرانسه» که سال گذشته روی صحنه رفت، سه نمایشنامه مهم در نظر داشتم که باید آن‌ها را اجرا می‌کردم اما به‌دلایلی مثل حضور در پروژه «دورهمی» مهران مدیری این کار به تعویق افتاد. چهار ماه پیش طرح نمایش «مجلس اشیاء» به ذهنم رسید و از آن‌جایی که می‌خواستم کاری در محرم اجرا کنم به‌سرعت نمایشنامه آن را نوشتم و به‌صورت کارگاهی تمرینات را شروع کردیم. برای اجرا نمایش «مجلس اشیاء» به محیط دایره‌ای بزرگی احتیاج داشتم؛ تمام تهران، از شمال گرفته تا جنوب و شرق و غرب را گشتم تا این‌که محوطه مجموعه تئاتر محراب را دیدم و در آن سوله‌ای 250 متری برای اجرای این اثر ساختم. «مجلس اشیاء» به‌لحاظ استفاده از تکنیک‌های مختلف نمایش ایرانی ادای دینی به بهرام بیضایی بود. این اثر واقعه کربلا را از دید چهار شیء به‌شیوه پیسکاتوری روایت می‌کند و مهم‌ترین مفهموم و دیالوگی که در این نمایش دست‌گیر مخاطب می‌شود این است که روزی می‌رسد که حیوانات به‌جای فحش به همدیگر می‌گویند آدم.
آیا برای تامین هزینه ساخت این سوله نهادی یا مرکزی حمایتتان کرد؟
این کار با هزینه شخصی خودم جلو رفت و مبلغ قابل‌توجهی صرف شد اما اجازه بدهید در این‌باره چیزی نگویم. درخصوص تخریب سکویی که از قبل در اینجا وجود داشت و ساخت این سوله، تنها جایی که تا به امروز کمکم کرد معاونت فرهنگی و اجتماعی منطقه 11 بود.
حالا که اجرای «مجلس اشیاء» تمام شده تکلیف این سوله چه می‌شود؟
تمام تلاشم این است که این سوله بماند و دانشجویان تئاتر بتوانند از آن استفاده کنند اما مدیریت مجموعه تئاتر محراب در این مورد تصمیم‌گیرنده است. من خودم را از این ماجرا کنار کشیده‌ام و فقط امیدوارم چنین اتفاقی بیفتد.
شما 30 شب این نمایش را به‌صورت رایگان برای مردم اجرا کردید، چرا؟
نذر بود دوست داشتم با بالا‌ترین کیفیت ممکن این کار را ارائه دهم و به‌نمایش بگذارم. خیلی رُک بگویم ده‌ها برابر آنچه که در این راه هزینه شد از راههای دیگر برایم برگشت و برکت خوبی در زندگی‌ام داشت. «مجلس اشیاء» اتفاق عجیبی در کارنامه کاری‌ام بود.
بازخورد‌ها چطور بود؟
کارهای اجرا شده در این حوزه بعضا رنگ‌و‌بوی شعار به‌خود می‌گیرد اما خوشبختانه این اتفاق در نمایش من نیفتاد و بازخورد‌های خوبی از مخاطبان گرفتم.
اجرا در سوله‌ای در فضای باز سخت نبود؟
همه بچه‌های گروه زحمت فراوانی کشیدند و در سرد‌ترین شب‌های تهران که خیلی از تماشاخانه‌ها تعطیل بودند در فضای سرد سوله، برای صد‌ها مخاطب «مجلس اشیاء» را اجرا کردیم و از همه عوامل و بازیگران کار به‌خصوص کسرا ذوالفقاری که بسیار برای این نمایش احساس گذاشت تشکر می‌کنم.
در‌حال‌حاضر مشغول چه کاری هستید؟
قرار است پس از نمایش «مجلس اشیاء» دوباره به فضای فرنگی برگردم و نمایشی تک‌نفره را در ایتالیا با بازی کسری ذوالفقاری اجرا کنم؛ کاری که به‌نظرم یکی از سخت‌ترین تجربیاتم است. البته احتمال حضورم در یک سریال تلویزیونی وجود دارد اما فعلا نمی‌توانم اطلاعاتی از آن بدهم.
تئاتری که در ایتالیا قرار است اجرا کنید نامش چیست، و آیا قرار نیست در ایران اجرا شود؟
نام فعلی آن مترو فلورانس است و بعد از اجرای ایتالیا، در سال 96 نیز آن را به زبان فارسی در ایران اجرا می‌کنیم.
برخلاف سایر کارهایتان «مجلس اشیاء» فضایی ایرانی و مذهبی داشت؛ احتمال دارد دوباره در این فضا کار کنید؟
نه؛ فقط می‌خواستم این فضا را هم تجربه کنم؛ به‌علاوه این‌که اساسا این نمایش برایم یک اتفاق مذهبی در زندگی شخصی و ادای دینی به بهرام بیضایی بود.
مردم بیشتر شما را با تلویزیون شناخته‌اند، اولویت خودتان با کدام سه مدیوم سینما، تئاتر و تلویزیون است؟
متاسفانه وضعیت مخاطب در تئاتر بسیار وحشتناک است و کلا مخاطب تئاتر در ایران سه‌هزار نفر است اما با همه این‌ها اولویت من اول تئاتر بعد سینما و در آخر تلویزیون است.
از حضور و عملکردتان در تلویزیون راضی هستید؟
نسبتا، ولی سینما را ترجیح می‌دهم.
در این سه سال اخیر صداوسیما تغییرات مدیریتی زیادی به‌خود دیده است، عملکرد ریاست جدید سازمان را چگونه می‌بینید؟
از نظر من مدیران سازمان در‌حال‌حاضر خیلی درست حرکت می‌کنند و آقای علی عسگری بسیار ریشه‌ای به مسائل و مشکلات سازمان می‌پردازد. تصور می‌کنم با وجود مشاوران خوبی که مدیریت سازمان در کنار خود دارد در سال آینده شاهد اتفاقات خوبی باشیم.
شما با هزینه شخصی نمایشتان را اجرا کردید، چقدر موافق جریان خصوصی‌سازی در تئاتر هستید؟
دید خوبی به جریان خصوصی‌سازی ندارم و اصلا به‌نظرم اتفاقی که اکنون در حال وقوع است اسمش خصوصی‌سازی نیست... سالن‌های بعضا بی‌کیفیت تئاتر زیاد شده اما هنوز فرهنگ‌سازی نشده و همان سه‌هزار نفر مخاطب ثابت تئاتر در میان تعداد سالن‌های بیشتری تقسیم شده‌اند؛ این آمار افتضاح است و از همین مسئله می‌توان نتیجه گرفت که چقدر فرهنگ ضعیف شده است. این‌که کسی با هزینه شخصی سالن تاسیس کند یا اثری را اجرا کند نامش خصوصی‌سازی نیست باید بخش خصوصی ورود کند و هزینه‌های کلان صرف شود. به‌نظرم وجود و حمایت دولت از تئاتر لازم است.
چشم‌اندازتان برای کار در سینما چیست؟
فعلا تمام تلاشم این است که اوایل سال 96 فیلم سینمایی‌ام را در مقام کارگردان کلید بزنم.
فیلمنامه آن راهم مثل نمایشنامه‌هایتان خودتان نوشتید؟
فیلمنامه آن را خودم نوشتم و درونمایه‌ای اجتماعی و فضایی گروتسک دارد یعنی مخاطب در دو سوم فیلم می‌خندد اما در انتها با فضایی تراژیک مواجه می‌شود.
در فیلمسازی الگویی برای خود دارید؟
علی حاتمی برایم همیشه مثل یک الگو بوده است، اما در جهان به فضای فیلمسازی ایناریتو، تارانتینو و... گرایش دارم.
گفتید اولویتتان با تئاتر است اما سال‌های اخیر بیشتر در تلویزیون حضور خوبی داشتید و دیده شدید؛ دغدغه دیده شدن و شهرت دارید؟
اصلا بازی کردن و شهرت دغدغه‌ام نیست. هنر، اجتماع، مردم، نوشتن، اشیاء و... دغدغه من است هنوز هم اول راه هستم و آزمون و خطا می‌کنم و امیدوارم از هنرمند دغدغه‌مند حمایت شود؛ فقط خودم را نمی‌گویم بلکه خیلی از دوستانم هستند که با توانایی و دغدغه بسیار از حمایت محرومند؛ بالاخره هنرمند که نمی‌تواند تمام داشته‌اش را خرج هنر کند او نیاز به راهی برای امرار معاش هم دارد.
منبع: صبا
