توبه تتلو و روسیاهی برای مدعیان آزادی

انبوهی از روایات و حکایات تاریخی در فرهنگ ما با شباهتی تام و تمام به این ماجرا وجود دارد. فردی با سابقه سیاه اخلاقی که حتی همچنان نیز در همان مسیر سیاه به پیش می‌رود، در برخورد با یک شخصیت وارسته و عرفانی و مشاهده خلق و خوی بزرگمنشانه و پدرانه و دلسوزانه او، دچار تحول روحی می‌گردد و از مسیر اشتباه خود بازمی‌گردد.

بسیار شنیده‌ایم و خوانده‌ایم و دیده‌ایم که حرم امام رضا(ع) گذشته از معتقدان و مؤمنان و متقیان، همواره مأمن و ملجاء کسانی با پرونده سیاه هم بوده است که به هر دلیل به او پناه برده‌اند و نجات یافته‌اند. آن داستان معروف شیخ بهایی و تلاش برای نصب کتیبه ای بر سر در اصلی که مانع از ورود گناهکاران به کنار ضریح مقدس امام رضا (ع) شود را نیز همه شنیده ایم که در این ماجرا بنا بر نقل مشهور، حضرت امام رضا (ع) به خواب تولیت وقت حرم می آیند و مانع از این کار می شوند و می فرمایند: «کتیبه شیخ بهایی، به در خانه ما زده نشود، خانه ما هیچ‌گاه به روی کسی بسته نمی‌شود و هر کس بخواهد می‌تواند بیاید». 

اینک تتلو با هر سابقه اخلاقی و رفتاری،‌ که خود معترف به آن است، «ادعای» بازگشت دارد. اگر تنها یک درصد احتمال صحت این ادعا وجود داشته باشد، رفتار با او چگونه باید باشد؟ آیا باید سابقه او را به صورتش کوبید یا به نحوی دیگر باید عمل کرد؟

در سال 88، هنگام مناظره موسوی و احمدی‌نژاد، احمدی‌نژاد برگه مدرک تحصیلی خانم زهرا رهنورد را که روی آن عکس پرسنلی ایشان با حجاب کامل الصاق شده بود، نشان داد و مسائلی را درباره آن مطرح کرد. حتما به خاطر دارید که چه جنجال و هیاهویی به پا شد. آن هم نه به خاطر این که اصل مطالب مطرح شده توسط احمدی‌نژاد نادرست بوده است و نه به خاطر این که مثلا عکس بدون حجاب خانم رهنورد جلوی دوربین نشان داده شده، بلکه به خاطر این که چرا عکس پرسنلی خانم رهنورد با حجاب کامل روی یک برگه مدرک تحصیلی نشان داده شده است، فریاد برآوردند که اخلاق و انسانیت و مسلمانی مرد!

امروز همانها، برای زدن حریف به نشر و ترویج عکس‌هایی پرداختند که جای گفتن ندارد و البته همچنان خود را مدعی اخلاق مداری و انسانیت و مسلمانی به شمار می‌آورند. بیایید فضای انتخاباتی این روزها را برای لحظه‌ای فراموش و به این فکر کنیم که ما مسلمانیم و باید از اخلاق و رفتار مسلمانی که مورد تأیید و تأکید رهبران دینی‌مان بوده است پیروی کنیم. در قبال چنین فردی با چنین ادعایی وظیفه ما چیست؟ آیا وظیفه ما این است که عکسها و اسناد گذشته او را بر سر نیزه کنیم؟ آیا باید بگوییم آنقدر بر سرت می‌کوبیم که اعتراف کنی همان آدم قبلی هستی؟ آیا این رفتار و اخلاق مسلمانی و انسانی است؟

اگر چنین است، که بسیار خوب، دیگر حرفی باقی نمی‌ماند. اما اگر چنین نیست، بی‌شک آنان که برای ضربه زدن به حریف سیاسی خود، دست به نشر و ترویج آن عکس‌ها زدند و هیچ حد و مرزی را نیز در این راه رعایت نکردند، بدانند هرچند که در انتخابات هم بتوانند به پیروزی برسند، بی‌شک در میدان اخلاق و انسانیت مردود شده‌اند و بدتر و بالاتر این که به تثبیت رویه «افشای سوابق از طریق انتشار عکس‌ها و فیلم‌های خاص» پرداخته‌اند. آیا اینان که چنین رویه‌ای را تبلیغ و ترویج می‌کنند، خود طاقت مواجه شدن با آن را خواهند داشت؟

آری، از گذشته کسانی نباید گذشت که صدها و هزاران میلیارد تومان حق این ملت را به جیب زده‌اند و از تغییر وضعیتی که می‌تواند موجب گرفتاری آنها را فراهم آورد، در هراسند. اما چرا در قبال آنها سکوت کرده‌اند و با تمام قوا به افشای گذشته کسی همت گذاشته‌اند که «ادعای» بازگشت از تاریکی دارد و قدم‌هایی نیز در این راه برداشته است؟!