کاهش هزینه‌ی درمان؛ از حرف تا عمل/ مردم زیر بار خرج درمان کمر خم کرده‌اند!
به عنوان یک حق ثابت، همه انسان‌ها باید از آن برخوردار باشند. عواملی که سلامت را به خطر می‌اندازند باید برای همه انسان‌ها کاسته شده و همچنین در زمان بیماری همه باید بتوانند از خدمات متناسب با نوع و شدت بیماری بهره‌مند گردند. در طول این سال‌ها نظام سلامت و مردم دو بخش مغفول دولت‌ها بوده‌اند. زجری که مردم از عدم دسترسی به خدمات درمانی و هزینه‌ی آن متقبل می‌شوند ماجرای دیروز و امروز نیست. مهم‌ترین مسئله‌ای که در سلامت عادلانه وجود دارد، دسترسی سریع و آسان مردم به خدمات درمانی است. بیشترین افرادی که متحمل سختی می‌شوند کسی نیست جز مردم و علی‌الخصوص قشر ضعیف و کم درآمد جامعه.
وعده‌های انتخاباتی
در این روز‌های گرم تبلیغاتی انتخابات ۱۴۰۰، کمتر مسئله‌ای که مورد توجه قرار گرفته، سلامت است. یک مسئله‌ی کلان که با چالش‌های بسیاری مواجه است. از بیان مسائل توسط کاندیدا‌ها باید مسائل مورد توجه آن‌ها را فهمید. اینکه دولتمردان دولت آینده قرار است به چه مسائلی توجه داشته باشند و به چه سمتی حرکت کنند. در چند روز گذشته طی بازدیدی که حجت‌الاسلام رئیسی از بیمارستان میلاد تهران داشت، صحبت‌های چالش‌برانگیزی مطرح کرد. وی با اشاره به امکانات، نیروی انسانی کارآمد و اعتبارات موجود در کشور گفت: «برای دولت امکان‌پذیر است ۵۰ درصد هزینه درمان را از سبد خانوار کاهش دهد تا بیماران جز رنج بیماری دغدغه دیگری نداشته باشند.»
هزینه‌های درمان را یا دولت پرداخت می‌کند یا مردم یا بیمه. این کاهش پنجاه درصدی هزینه‌ی درمان یعنی یا باید دولت هزینه را جبران کند یا بیمه. اینکه با چه برنامه‌ای قصد کاهش پنجاه درصدی هزینه‌ها را دارند، هنوز جای سوال است. بیشترین مشکلی که مردم با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، همین هزینه‌ی سرسا‌م‌آور درمان است. اگر بعد از رفع نیاز‌های اساسی خانواده، هزینه‌های سلامت خانواده بیش از ۴۱ درصد مابقی هزینه‌ها باشد، به آن هزینه‌های کمرشکن میگویند. میزان هزینه‌های کمرشکن سلامت باعث رفتن هر نفر زیر خط فقر می‌شود.
طرح‌های خاک خورده
رئیسی گریزی به پرونده الکترونیک سلامت داشت که یکی از اساسی‌ترین مسائل چند سال اخیر نظام سلامت است. وی با اشاره به گام‌هایی که برای تحقق دولت الکترونیک در نظام سلامت برداشته شده متذکر شد: «دولت الکترونیک در نظام سلامت باید به طور کامل اجرا شود و تا این نظام شکل نگیرد مشکلات برطرف نمی‌شود.» پرونده‌ی الکترونیک سلامت یکی از طرح‌هایی است که از سال ۸۴ به طور مکرر در اسناد بالا دستی داشتیم که این ادبیات از آن زمان شروع شده و تا الان ادامه دارد.
یک طرح خاک خورده که چندسالی است انتظار کلید خوردن آن را داریم. کمترین مزیت این طرح تجویز پزشک بر اساس سوابق بیماری و اطلاعات بیمار است که دقیق‌تر انجام می‌شود. با اجرای این طرح می‌توان الگو‌های بیماری‌ها و سلامت را در جغرافیای ایران و با اطلاعات دقیق زیاد دیگری به صورت آنلاین داشته باشید. این اطلاعات کمک شایانی در تخصیص منابع، نحوه‌ی مدیریت بیماری‌ها، توزیع دارو‌ها و توزیع نیروی انسانی می‌کند. نکته قابل ذکر این است که نسخه‌نویسی الکترونیک از پرونده الکترونیک مهم‌تر است. موردی که باید مورد از مسئولین نظام سلامت مطالبه کرد نسخه‌نویسی الکترونیک توسط پزشک و نسخه‌پیچی الکترونیک از داروخانه است.
در شرایط فعلی که کشور با بیماری کرونا دست و پنجه نرم می‌کند، اهمیت وجود نظام سلامت بیش از پیش به نمایش گذاشته شده است. تجهیزات درمانی در شهر‌های بزرگ متمرکز شده است و مردم مجبورند برای درمان بیماری خود به این شهر‌ها سفر کنند. مردم علاوه بر اینکه مجبورند هزینه‌ی گزافی را برای درمان خود بپردازند، هزینه‌ی سفر هم اضافه می‌شود تا خود را به مراکز درمانی مجهز برسانند. توقعی که وجود دارد این است که امکان دسترسی سریع همه‌ی مردم به امکانات درمانی به وجود بیاید.
از آنجایی که روز‌های داغ انتخاباتی را سپری می‌کنیم این نکته مهم است که نامزد‌های انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ تا چه میزان سلامت را در اولویت کار خود قرار داده‌اند. باید منتظر بود و دید که در برنامه تبلیغاتی روز‌های آتی، این مسئله در اولویت کدام کاندیدا قرار دارد و رویکرد آن‌ها در این حوزه به چه شکل است.
