به گزارش کارگر آنلاین ، مطابق اطلاعات مرکز راهبردی وزارت کار، جمع آوری، تدوین و انتشار آمار آسیب هایشغلی به گذشته های دور در سال 1923میلادی بر میگردد که اولین بار در چارچوب مصوبات اولین کنفرانس آمارشناسان کار، موضوع جمع آوری آمار حوادث صنعتی، مورتأکید قرار گرفت.

بعدها آمار آسیب هایشغلی در قالب مقاوله نامه شماره 160 و توصیه نامه شماره 170، آمار کار سازمان بین المللی کار تصویب و از تمام کشورها خواسته شد که به تدریج جمعآوری، تدوین و انتشار آمار آسیب هایشغلی خود را ارتقاء دهند.

تولید و انتشار آمار آسیب هایشغلی زمینه را برای تحلیل آسیب های ناشی از کار فراهم میسازد. این امر میتواند با کمک متدولوژی های متعارف، منتج به تعیین الگوی حوادث و متعاقب آن اقدام های پیشگیرانه موثر گردد و از این طریق هزینه های مستقیم و غیر مستقیم اقتصادی، اجتماعی وارده بر کارگر، کارفرما، دولت و جامعه را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.

آمار آسیب هایشغلی در ایران از سوی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، سازمان تأمین اجتماعی و پزشکی قانونی به مستمر جمع آوری و منتشر می گردد، این آمارها با توجه به ماموریت ها، وظایف، اهداف و تعاریف و مفاهیم مورد استفاده دستگاه های مذکور متفاوت است.

برای بررسی و تحلیل آمار آسیب های شغلی شاخص های متعددی تدوین و معرفی شدهاند، لذا در این خصوص باید علاوه بر این شاخص ها، عوامل دیگری از جمله تعداد شاغلان، وضعیت جوی، زمان حادثه، تاریخ وقوع حادثه، تاریخ ثبت حادثه و ... مورد توجه قرار گیرد.

بر اساس آمار موجود، از 1112 مورد آسیب شغلی در زمستان 1397، 1025 مورد (92.2 درصد) منجر به غیر فوت و 87 مورد (7.8 درصد) منجر به فوت گردیده است.

بر اساس آمارهای ثبت شده، استان های تهران، اصفهان و خراسان رضوی به ترتیب با 154مورد ،145 مورد و 91 مورد بیشترین آسیب شغلی و استان های چهارمحال و بختیاری و زنجان به ترتیب با 3 و 4 مورد و استانهای اردبیل وخراسان جنوبی با 6 مورد کمترین آسیب شغلی را در زمستان 1397، داشته اند.

همچنین استان های زنجان، گلستان و تهران به ترتیب با 25.0 درصد ،20.0 درصد و 16.2 درصد بیشترین آسیب شغلی منجر به فوت را نسبت به آسیب شغلی اتفاق افتاده در استان، داشته اند.

لازم به ذکر است در 21 استان کشور (38.7 درصد)، آسیب شغلی منجر به فوت اتفاق نیافتاده است.