فوت هنرمندی که در حسرت پای مصنوعی ماند+عکس

پهلوان رسول بخش‌زنگشاهی نوازنده پیشکسوت ساز قیچک، شب گذشته در 85 سالگی در بیمارستان درگذشت.

کارگر آنلاین : پهلوان رسول بخش زنگشاهی در ۸۵ سالگی درگذشت تا از ما هنردوستان گرفته تا مسولان ذی ربط برای پایی مصنوعی که برای این هنرمند روا نداشتیم، شرمسار باشیم. هنرمندی که بیش از ۶۰ سال از عمرش را در راه حفظ و اعتلای هنر و فرهنگ موسیقی مقامیِ بخشی از جغرافیای این مرز و بوم با عشق صرف کرد، از میان علاقمندان به موسیقی مقامی و به خصوص نوازندگان ساز «قیچک» رخت بربست. هنرمندی از میان ما رفت که از نسلی بود عاری از هیاهوهای دنیای مدرن و متظاهر امروزی که با عشق دست به ساز می شد و همواره با ساز و موسیقی اش بسیار با حرمت برخورد می کرد. هنرمندیکه همچون بسیاری از هم نسلان خود از همان ابتدا با عشق دست به ساز برده بود و جویای نغماتی بود که از دل هزاره ها، از سینه نسلی پیش تر به سینه اش سپرده می شد...

دیشب پهلوان رسول بخش زنگشاهی با سینه ای مملو از الحان منحصر به فرد روی در نقاب خاک کشید. اما حسرتی که باید بر دل ما علاقمندان به موسیقی و هنر کهن ایران زمین و مسولین برای همیشه بماند این است که پهلوان رسول پای پروتز دست سازش را به همراه قیچکش جا گذاشت تا بدانیم اگر تمام ثروت دنیا را داشته باشیم یا یک پای چوبی پروتز، سرانجام دست خالی از این دنیا خواهیم رفت.

شب گذشته پنجشنبه دوم مرداد ۱۳۹۹ پهلوان رسول بخش زنگشاهی از نوازندگان اهل سیستان و بلوچستان، در بیمارستان درگذشت.

این نوازنده اهل سیستان و بلوچستان براثر فشار خون و سکته قلبی فوت کرده است. او در سال‌های گذشته از بیماری دیابت رنج می‌برد و همین بیماری موجب قطع شدن پایش شد.

پهلوان رسول بخش زنگشاهی در نوازندگی و اصالتِ نواختن و تسلط بر موسیقی سیستان و بلوچستان از مهم‌ترین چهره‌های هنری این استان بود. این هنرمند موسیقی نواحی که معروف به پهلوان بخشوک‌زنگشاهی است، پس از چند سال تحمل بیماری دیابت و عوارض سکته مغزی، دارفانی را وداع گفت.

زنگشاهی، نواختن قیچک را از ۱۴ سالگی، نزد پدرش فرا گرفت و بیش از ۶۰ سال در نواختنِ این ساز همت گماشت. نواختن قیچک در خانواده زنگشاهی موروثی است و به هشت نسل می‌رسد.

رسول بخش زنگشاهی، پیش از این در مصاحبه‌ای گفته بود: «در فرانسه، سوئد، بلژیک، آلمان، سوئیس و ایتالیا اجراهایی داشتم و دانشگاه پاریس نیز مدرک دکتری افتخاری به من داده است. در سال ۱۹۹۸ میلادی، حتی پیشنهاد کردند که همراه اعضای خانواده‌ام به فرانسه مهاجرت کنم، اما چون هیچ کجا، ایران نمی‌شود و از طرفی چون فرهنگ ما با کشورهای دیگر متفاوت است، نپذیرفتم. البته زمانی که فرانسوی‌ها این پیشنهاد را به من دادند، هنر در کشور ما ارزش داشت.»

این هنرمند پیشکسوت که دانشگاه پاریس مدرک دکتری افتخاری به او تقدیم کرده بود، زمانی که برای دریافت جایزه و تقدیرنامه در سی‌ودومین جشنواره موسیقی فجر روی صحنه آمد، صحنه پروتز یکی از پاهای قطع شده اش را که خود با یک چوب معمولی درست کرده بود آه از نهاد هنردوستان برآورد. هنرمندی که پس از ۶۰ سال تلاش در راه اعتلای هنر و فرهنگ موسیقی مقامی ایران زمین به اندازه یک پای پروتز از بودجه ها و هزینه های سرسام آور سهم نداشت.