در دنیای امروز که سازمان‌ها و نهادها به طور فزاینده‌ای بر ارائه خدمات کارآمد و فنی تأکید دارند، توجه به ابعاد انسانی و اجتماعی زندگی ذی‌نفعان، به ویژه قشر بازنشسته، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. در مورد بازنشستگان، صرف ارائه خدمات بیمه‌ای، درمانی و فنی، هر چند ضروری و حیاتی است، اما به تنهایی نمی‌تواند ضامن رضایت و کیفیت زندگی آن‌ها باشد. غفلت از «پیوست فرهنگی و اجتماعی» در کنار این خدمات، می‌تواند به نارضایتی‌های عمیق‌تر و گسترده‌تری منجر شود.