شیعه امام خود را واسطه فیض می‌داند، یعنی واسطه بین خدا و مخلوقات. به این معنی که هر گونه امداد، رحمت، برکت و قدرتی از سوی خداوند به بندگانش یا سایر موجودات جهان هستی می‌رسد از طریق آنان است، همانند آب‌های آشامیدنی خانه‏‌های یک شهر که همه از طریق شاه لوله اصلی می‏‌گذرد. این لوله عظیم آب‌ها را از منبع اصلی دریافت می‌کند و به همه جا می‏‌رساند. بنابراین وجود انبیا و ائمه اطهار(ع) در مرتبه‌ای قرار دارند که شایستگی دریافت فیض از خداوند متعال را بی‌واسطه دارند و دیگر موجودات که فاقد آن مرتبه هستند، تحت ولایت آن‌ها که در طول ولایت خداوند و به اذن اوست، قرار گرفته و کسب فیض می‌کنند. در این رابطه امام صادق(ع) فرمودند: «بنا أثمرت الأشجار و أینعت الثمار و جرت الأنهار و بنا ینزل غیث السماء و ینبت عشب الأرض...: به واسطه ما درختان میوه می‌دهند و میوه‌ها به بار می‌نشینند و نهرها جاری می‌شود، و به واسطه ما باران آسمان می‌بارد و گیاه زمین می‌روید».