یادداشت بهزاد تیمورپور
در دنیای امروز که سازمان‌ها و نهادها به طور فزاینده‌ای بر ارائه خدمات کارآمد و فنی تأکید دارند، توجه به ابعاد انسانی و اجتماعی زندگی ذی‌نفعان، به ویژه قشر بازنشسته، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. در مورد بازنشستگان، صرف ارائه خدمات بیمه‌ای، درمانی و فنی، هر چند ضروری و حیاتی است، اما به تنهایی نمی‌تواند ضامن رضایت و کیفیت زندگی آن‌ها باشد. غفلت از «پیوست فرهنگی و اجتماعی» در کنار این خدمات، می‌تواند به نارضایتی‌های عمیق‌تر و گسترده‌تری منجر شود.
امروز استقبال می‌کنیم که بیایید ما را استثمار کنید/ چرا قرارداد با توتال واقعا «استثماری» است؟
حتی مصدق زیر بار چنین قراردادهایی نرفت
اگر قرار بود شرکت‌های امپریالیستی و چند ملیتی اقتصادی را رونق بدهند چرا اقتصاد هائیتی یا پرو را رونق نمی‌دهند؟ این شرکت ها نرخ رشد اقتصادی را بالا می‌آورند اما رفاه نمی‌آورند. پرو فقیرترین کشور دنیا است ولی حیات خلوت شرکت‌های چند ملیتی هم هست. شیلی هم بعد از ۱۹۷۳ به همین وضعیت دچار شده است. آلنده از شیلی رفت و پینوشه آمد و آنچه سالها بر سر نفت ایران رفت بر سر مثل شیلی آمد.
لینکستان
