کشف حقایقی جالب درباره پلک زدن چشم
پلک زدن به عمل باز و بسته کردن چشم گفته میشود که نقطه مقابل عمل خیره شدن به یک ناحیه است . پلک زدن فواید زیادی برای چشم دارد . که به دو مورد از آن اشاره میکنیم.
پلک زدن دو نقش عمده دارد:مرطوب و تمیز کردن چشم ها با اشک و استراحت دادن به چشم ها از طریق جلوگیری از تابش نور در فواصل منظم.
خشکی، چشم را آمادۀ التهاب می کند و اغلب با تار شدن دید همراه است. برای مرطوب کردن چشم، پلک زدن مرتب لازم است، علاوه بر آن هوا دائما با گرد و خاک همراه است و اگر به طور مرتب اشک چشم را نشوید، گرد و خاک به چشم می چسبد و دید را تار می کند.
چشمی که در آرامش و پویا باشد، به کرات و به راحتی پلک می زند، اما زمانی که تحت فشار باشد، پلک زدن کمتر می شود و چشم ها منقبض می شوند.
دانشمندان دانشگاه یوسی برکلی، دانشگاه صنعتی نانیانگ سنگاپور، دانشگاه دکارت پاریس و کالج دارتموث به این نتیجه رسیده اند که فواید پلک زدن بسیار بیشتر از مرطوب کردن سطح چشم و محافظت از آن در برابر اشیاء خارجی است. بر اساس مطالعه ای جدید محققان دریافتند که وقتی پلک میزنیم مغز، چشم های ما را در مکان خود کمی جابه جا می کند تا بتوانیم بر روی آنچه که به آن نگاه می کنیم متمرکز بمانیم.
چرا هنگام پلک زدن دید تار نمیشود
گریتماوس، نویسنده ی ارشد مقاله و استادیار روانشناسی در دانشگاه صنعتی نانیانگ در سنگاپور می گوید:هنگامی که چشمان ما در حین پلک زدن در جای خود قرار گرفتند پس از باز کردن پلک ها، چشم ها به همان جای قبلی برنمی گردند. این یک راستا نبودن مغز را وامیدارد تا عضلات چشم را فعال کرده و دید دوباره در راستای قبل از پلک زدن قرار گیرد. گریت ماوس این مطالعه را به عنوان دوره ی فوق دکترا در آزمایشگاه ادراک و اقدامویتنی دانشگاه برکلی، انجام داده است.
پلک زدن به مرطوب نگه داشتن چشم و محافظت از آن کمک میکند
ماوس می گوید:ماهیچه های چشمان ما بسیار تنبل و نادقیق هستند بنابراین مغز مجبور است به طور پیوسته سیگنال های حرکتی خود را وفق بدهد تا مطمئن شود چشم ها همان جایی را نگاه می کنند که قرار است نگاه کنند. تحقیقات ما نشان می دهد که مغز تفاوت آنچه قبل و بعد پلک زدن می بیند را اندازه می گیرد و به ماهیچه های چشم دستور می دهد تا اصلاحات لازم را انجام دهند. محققان می گویند:از زاویه ی بالاتر که نگاه کنیم اگر این مکانیسم قدرتمند حرکتی را نداشتیم دنیای اطراف ما به خصوص هنگام پلک زدن ، متلاطم، سایه دار و نامنظم به نظر می رسید.
دیوید ویتنی، نویسنده ی همکار این مقاله و استاد روانشناسی در دانشگاه برکلی می گوید:اگر دید ما از اطراف منسجم است و دچار کوری گذرا نمی شویم به این دلیل است که مغز نقاط را به هم وصل می کند. پاتریک کونگ، استاد روانشناسی و علوم مغز کالج دارتموث که او نیز نویسنده ی همکار این مقاله است می گوید:با توجه به میزان و نحوه ی حرکت ما، مغز نیاز به پیش بینی های بسیار زیادی دارد و در واقع همچون یک “استدی کم” عمل می کند.
در آزمایشی که ماوس به شوخی آن را “خسته کننده ترین آزمایش تاریخ” نام گذاشته است چند ده فرد جوان و بالغ برای مدتی طولانی در یک اتاق تاریک نشستند در این مدت باید به نقطه ای که بر روی یک صفحه نمایش داده میشد خیره می شدند همزمان با آن یک دوربین فروسرخ حرکات چشم و پلک زدن های آنها را ردیابی می کرد. هر وقت که آنها پلک میزدند نقطه یک سانتی متر به سمت راست جابه جا میشد. شرکت کنندگان در آزمایش متوجه این تغییر ظریف در مکان نقطه نشدند اما سیستم حرکتی مغز متوجه آن شده و یاد گرفت تا راستای دید را جابه جا کند تا مستقیما نقطه را نگاه کند. بعد از 30 بار جابه جایی نقطه همراه با پلک زدن، چشم شرکت کنندگان در هر پلک زدن به طور خودکار به سمت محلی که پیش بینی می کردند که نقطه وجود دارد حرکت می کرد.
ماوس می گوید:گرچه شرکت کنندگان از حرکت نقطه آگاه نبودند اما مغز متوجه آن شده بود و با تصحیح حرکت چشم، خود را با آن تطبیق داده بود. این یافته ها به فهم ما از چگونگی انطباق پیوسته ی مغز با تغییرات کمک می کند. اکنون می دانیم مغز با فرستادن دستورات تصحیحی به ماهیچه ها خطاها را برطرف می کند. علاوه بر ماوس ویتنی و کونگ، ماریاندویک، ماتئو لیسی و ترزا کالینز از دانشگاه دکارت پاریس از نویسندگان همکار در این مقاله هستند. جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Current Biology منتشر شده است.
