بزرگترین مرزشکنی آدمی را بشناسید
به گزارش کارگرآنلاین حریم‌شکنى انسان از این‌جا آغاز مى‌شود که از مدار بندگى خدا بیرون مى‌شود و در توهّم خدایى‌کردن فرو مى‌رود و این بزرگترین مرزشکنى آدمى است؛ بى‌گمان هر جا، در هر عرصه‌اى ستمى و تجاوزى روى مى‌دهد، خاستگاه آن، مرزشکنى و حریم درى و بى‌پروایى‌اى است که در درون انسان روى مى‌دهد و به دیگر عرصه‌ها سرایت مى‌کند.
اگر انسان در مرز بندگى خدا بماند و حریم حرمت خویش را ندرد و به بى‌پروایى میل نکند، به سوى ستمکارى و تجاوزگرى نمى‌رود؛ این امر بدان سبب است که توهّم خدایى مى‌کند و خود را مجاز به تملک و تصرّف دیگران مى‌بیند.
امیرمؤمنان على(ع) در این‌باره به صراحت فرموده است:
«فَاِنَّمَا أَنَا وَ أَنْتُمْ عَبِیدٌ مَمْلُوکُونَ لِرَبٍّ لاَ رَبَّ غَیْرُهُ.» (نهج‌البلاغه، خطبۀ 216) «جز این نیست که من و شما [همگى] بندگان و مملوکان پروردگارى هستیم که جز او پروردگارى نیست.»
هیچ‌کس مالک دیگرى و مسلّط بر کسى نیست و این مختّص خداوند است و به محض این که این حقیقت برهم خورَد، انواع سلطه‌گرى‌ها شکل مى‌گیرد. انسان باید حریم خود نگه دارد و پا در حریم الهى نگذارد و توهّم خدایى نکند.
امیرمؤمنان على(ع) در خطبه قاصعه، در این‌باره چنین رهنمود داده است: «الْحَمْدُلِلّهِ الَّذِی لَبِسَ الْعِزَّ وَ الْکِبْرِیَاءَ، وَ اخْتَارَهُمَا لِنَفْسِهِ دُونَ خَلْقِهِ، وَجَعَلَهُمَا حِمًى وَ حَرَمًا عَلَى غَیْرِهِ، وَ اصْطَفَاهُمَا لِجَلاَلِهِ، وَ جَعَلَ اللَّعْنَةَ عَلَى مَنْ نَازَعَهُ فِیهِمَا مِنْ عِبَادِهِ.» (نهج البلاغه، خطبۀ 192)
«ستایش و سپاس ویژه الله است، همان خداوندى که جامه عزّت و کبریا درپوشید و آن دو را براى خود برگزید و نه براى آنان که آفرید. آن‌ها را ویژه خود فرمود و بر دیگران حرام نمود، و آن‌ها را براى خود برگزید، که بزرگى او را مى‌سزید. و آن‌کس از بندگان را که درباره آن‌ها با او ستیزد [و به رقابت خیزد] از رحمت دور نمود.»
کبریا، عظمت، و بزرگى مختّص خداوند است و او این‌ها را محدوده و حریم خویش قرار داده است و براى هیچ موجودى جایز نیست که وارد آن‌ها شود. هیچ آفریده‌اى را نشاید که براى خود الوهیت قائل شود و عظمت و بزرگى، و عزّتمندى را به خود بربندد.
هست الوهیت رِداى ذوالجلال/ هر که در پوشد بر او گردد وبال
تاج از آنِ اوست، آنِ ما کمر/ واىِ او کز حدّ خود دارد گذر