فرزندانی سالم و توانمند تحویل روزگار دهیم

به گزارش کارگرآنلاین، صادق سهروردی مشاور خانواده و درمانگر رفتاری و موضوع جایگاه نسل جدید در نظام خانواده و دغدغه های تربیتی والدین گفت:بی‌تردید یکی از اساسی ترین دغدغه‌ خانواده‌ها در مورد چگونگی پرورش فرزندان است. همه می‌خواهند فرزندانی تربیت کنند که بهتر از دیگران باشند. ولی این که، "بهتر شدن به چه معناست" را هر کسی به روشی معنا می‌کند.

سهروردی افزود: یکی بهتر شدن را در راهیابی به مدارس تیزهوشان و نمونه و این‌ها میداند؛ دیگری در کسب نمره 20؛ یکی در راهیابی به المپیادهای علمی یا ورزشی؛ دیگری هم در کسب شهرت و چهره تلویزیونی دنبال برتری فرزند خود نسبت به دیگران می پردازد.

وی با ذکر چند سوال خاطرنشان کرد: چرا با وجود این‌همه اطلاعاتی که امروزه به راحتی به آن‌ها دسترسی داریم؛ از پرورش فرزندان خود رضایت نداریم؟ چه رفتاری از فرزندمان ما را آزار می دهد؟ آیا همان رفتار یا ویژگی در ما نیز وجود دارد؟جالب اینجاست خانواده‌ها نیازها، خواسته ها، ناکامی ها و دغدغه های خود را در فرزندانشان جستجو می کنند و بیشتر به فکر خود هستند تا  پرورش فرزندانی سالم، توانمند و کارآمد.

مشاور خانواده و درمانگر رفتاری اظهار داشت:اگر با نوجوان خود به چالش و تعارض رسیده‌اید، اگر فکر می‌کنید نوجوان شما حرفی برای گفتن نزدتان ندارد، اگر از ارتباط او با دوستانش نگرانید، اگر از رفتن به مدرسه سر باز می‌زند و یا دائم دم از بی حوصلگی می‌زند و بیشتر اوقات درون پوسته خود فرو می‌رود و سکوت عمیقش شما را نگران کرده است؛  ضروریست با تکنیک های نو و  پی در پی در این زمینه آشنا شوید.

صادق سهروردی معتقد است با دانستن و به کارگیری برخی از الگوهای ارتباطی می‌توان بسیاری از بیماری های روان تنی را درمان کرد؛ نوجوانان را به داخل محیط امن روانی خانواده برگرداند و از بروز بیماری‌های روانی همچون استرس و اضطراب، احساس کمبود، خودسرزنشگری، خشم، تنبلی، کمبود اعتماد به نفس و عزت نفس، خجولی و غیره جلوگیری کرد و یا در صورت ابتلاء با تغییر الگوهای رفتاری می توان بهبودی حاصل نمود.

وی چند روش ارتباطی ساده و کارآمد را پیشنهاد می‌کند: 
1. نسبت به فرزندان، کامل گرا نباشیم!
از خود بپرسیم: مگر من با تجربه ای بیشتر از فرزندم، در حال حاضر کامل هستم؟ دامی که بسیاری از خانواده‌ها در آن گرفتار می‌شوند و فرزندان خود را نیز به آن دچار می‌سازند، کمال گرایی نابهنجار است. وقتی بخواهیم فرزندی کامل داشته باشیم فرصت سعی و خطا را از او می گیریم، قدرت ریسک کردن را در او از بین می‌بریم، هوش هیجانی و خلاقیت او را آسیب می‌زنیم، او را دچار اضطراب و استرس بیش از اندازه می‌کنیم و حس ارزشمندی و عزت نفس را در فرزند خود له می‌کنیم و آسیب‌های روانی فردی و اجتماعی دیگر را در او شکل می‌دهیم.

انتظار بیش از حد از فرزندان داشتن، در بسیاری از مواقع باعث خستگی و دلزدگی آن‌ها می‌شود؛ یا از مساله فاصله می‌گیرند یا این که برای پرداختن به آن مساله که خیلی مورد تایید خانواده‌شان است؛ مجبور به تحل فشار بیش از حد و به مرور زمان دست کشیدن از مهارت‌ها و نشاط‌های زندگی می شوند تا به آرمان‌ها و آرزوهای خانواده دست یابند.

"تربیت"، به معنای پرورش دادن است؛ به طور یقین بی توجهی، نمی‌تواند فرزندان  را صحیح پرورش دهد. پس لازم است علاقمندی‌ها و استعداد‌های فرزندان خود را شناسایی کنیم و به جای آن‌که به دنبال کامیابی‌خود توسط فرزندان باشیم، تربیت فرزندانی سالم (از لحاظ جسم و فکر و روان)، مسئولیت پذیر و مستقل را سرلوحه خود قرار دهیم.

2. دوم این‌که عزت نفس را در فرزندان خود پرورش دهیم.
وقتی فردی خود را قابل احترام بداند و برای شان و منزلت انسانی خود ارزش و احترام قائل شود، نه به خود آسیب می‌زند و نه حاضر می‌شود به دیگران آسیب بزند و این ذخیره روانی بسیار قوی است که همواره و در شرایط مختلف زندگی با او خواهد بود. ما به عنوان والدین لازم است به فرزندان خود یاد دهیم که با جسم و فکر و روان و احساس خود مهربان باشند.

3.  شنونده خوبی باشیم!
مشکل اینجاست که والدین می‌خواهند همیشه گوینده باشند و نصیحت کنند. ذائقه نوجوانان، از شنیدن و به کار بستن نصیحت به دور است. مگر این‌که درون رفتارهای والدین خود، به جای نصیحت، محبت و حمایت و عدم قضاوت را ببینند.

هر روزه فضایی ایجاد کنیم که نوجوان‌مان از خودش و دغدغه‌هایش صحبت کند. او لازم است این حس اعتماد را ببیند که می تواند بدون ترس و تردید صحبت کند. اجازه دهیم او بیشتر صحبت کند و مهربانانه او را نگاه کنیم و به او توجه نماییم. هرگونه عوامل احواسپرتی را از خود دور کنیم. بچه‌ها این مساله را به خوبی درک و دریافت می کنند. وقتی صحبت می کنند به دنبال مچ‌گیری و یا نصیحت و یا قضاوت نباشیم؛ در غیر این صورت راه را برای ارتباط موثر و صمیمانه بسته ایم و نوجوان یاد می‌گیرد که فضای گفتگو با والدینش، امن و راحت نیست و دیگر بار از صحیت کردن با خانواده اجتناب می‌کند.

سهروردی در ادامه بیان کرد:هرگز  فرزند خود را قضاوت نکنیم و  ضمن مشورت و گفت و گو با  نوجوان خود، در مسائل مختلف مشارکت او را ارزشمند نشان دهیم  که  در سایه این ارزشمندی می توانیم مهارت آموزی فرزندان را افزایش داده و از   پرورش فرزندانی تک بعدی که فقط پشت کتاب و درس بزرگ شده باشند،فاصله بگیریم.

کارشناس تربیتی و مسائل خانواده  پیشنهاد می کند از سرزنش و  مقایسه فرزندان خود بپرهیزی و  به استقلال طلبی نوجوان اهمیت بدهیم و از سوی دیگر با حذف احساس گناه در فرزندان به  تقویت حس ارزشمندی و تمرین مسئولیت پذیری در  فرزند خود بپردازیم.

وی در پایان سخنان خود گفت: فرزندتان را  گرم و صمیمانه و هر روزه در آغوش بگیرید و  نوجوان را ببینید و ارتباط چشمی گرم و صمیمانه با او برقرار کنید و ضمن اینکه در مسائل مختلف زندگی از او نظرخواهی می کنید برای افزایش تاب آوری فرزندان خود تلاش نماید.