کارگران ساختمانی و قانونی که اجرا نمی شود

کارگرآنلاین: ما هیچ آمار دقیقی از تعداد کارگران کشور نداریم. این مساله فقط مربوط به کارگران ساختمانی نیست.

آماری که فعلاً مورد استناد قرار می‌گیرد، عموماً مربوط به بیمه‌شدگان تأمین اجتماعی یا کارگران بیکاری است که برای یافتن شغل، به ادارات کار مراجعه کرده‌اند تا در صف افراد جویای کار قرار بگیرند؛ در حالی که این آمارها ناقص هستند.

بر همین مبنا بود که تعداد کل کارگران ساختمانی، یک میلیون نفر برآورد شد؛ اما وقتی قانون بیمه کارگران ساختمانی را تصویب کردند و کار به مرحله اجرا رسید، آمار مراجعان خیلی بیشتر از تعداد برآورد شده بود و به همین دلیل، تأمین اجتماعی به سهمیه‌ بندی خدماتی که باید به کارگران ساختمانی ارایه کند، دست زد.

این در حالی است که تشکل‌های کارگری ما، آمار مربوط به کارگران ساختمانی را بیش از یک میلیون و 340 هزار نفر اعلام کرده‌اند.

کارگران ساختمانی در زمان بیکاری از هیچ حمایتی برخوردار نیستند. البته باید ریشه این بیکاری را در جاهای دیگر جست‌وجو و رفع کرد. به عنوان مثال، تصمیم‌گیری‌های سریع و بی‌برنامه، گاه سبب بیکاری تعداد زیادی از کارگران ساختمانی می‌شود.

از سوی دیگر، سهم اتباع بیگانه در اشغال فرصت‌های شغلی صنعت ساختمان ما بالاست و با وجود برنامه‌ریزی‌هایی که انجام شده است، این وضعیت همچنان ادامه دارد و باید فکری جدی و اساسی برای آن کرد.

با توجه به بیکاری متناوب این کارگران، نمی‌توان از سازمان تأمین اجتماعی توقع داشت که در زمینه بیمه بیکاری کارگران ساختمانی، اقدامی انجام دهد.

بودجه‌ مورد نیاز برای این کار در اختیار سازمان تأمین اجتماعی نیست و 3 درصد مصوب در قانون بیمه بیکاری، تکافوی هزینه بیمه بیکاری کارگران ساختمانی را نمی‌کند.

راهکاری که به نظر می‌رسد بتواند این مشکل را تا حدودی رفع کند، ایجاد صندوق بیمه بیکاری برای کارگران ساختمانی است.

بودجه مربوط به ایجاد این صندوق هم، می‌تواند از طریق افزایش سهم کارفرمایان و درصد حق بیمه پرداختی کارگران ساختمانی و نیز، اختصاص ردیف بودجه سالانه از سوی دولت به آن، فراهم شود. با این اقدام، شاید بتوان برای کارگران ساختمانی بیکار شده، دست کم معادل سه ماه دستمزد در سال را به عنوان بیمه بیکاری پرداخت کرد.