پاسخی به شبهه و توهین‌های گرگیج
اسرای فتح ایران به امر حضرت امیرمومنان امیرمومنان علیه‌السلام ابتدا، آزاد شدند و سپس ازدواج این دختران به صورت رسمی و با انتخاب خود آنان صورت گرفت؛ طبق گزارش‌های تاریخی و بر اساس عقیده شیعیان، خطبه عقد امام حسین علیه السلام با شهربانو به دستور امیرالمومنین علیه السلام و توسط حذیفه بن یمان از شیعیان آن حضرت خوانده شد. (الدرُّ النظیم فی مناقب الائمة اللهَامِیم/مناقب آل ابی‌طالب)
اولاً: بشارت فتح ایران قبل از رحلت رسول الله ـ صلی الله علیه وآله ـ توسط آن حضرت داده شده بود.
- ثانیاً: حضرت شهربانو کنیزِ هدیه داده شده به امام حسین ـ علیه السلام ـ نبود و خود آن بانو با اختیار امام را انتخاب کرد. وقتی اسیران را آوردند عمر درمانده بود که با این بزرگ‌زادگان چه کند؟!! امیرمومنان علیه السلام فرمود: «آنان بزرگ زادگانند باید اختیار انتخاب به آنان داده شود و هر کس لیاقت همسری آنان را ندارد.» وقتی تصمیم بر آن شد که حق انتخاب با خود آنان باشد، بزرگ زادگان حاضر شدند و حسنین هم در میان جمعیت حاضر شدند؛ امیرمومنان علیه السلام با زبان فارسی، فرزندانش را به آن بزرگ‌زادگان معرفی کرده و از آنان برای فرزندانش خواستگاری کرد. شهربانو با انگشت امام حسین علیه السلام را نشان داد و گفت من او را انتخاب می‌نمایم؛ دختر دیگر نیز، امام حسن علیه السلام را انتخاب نمود.
- بنابراین نه عمر و نه شخص دیگری، کوچکترین نقشی در ازدواج این دختران نداشت بلکه با ولایت امیرمومنان علیه‌السلام و اجازه آن حضرت و انتخاب شاهدخت نجیب ایرانی، این ازدواج صورت گرفت؛ با وجود اینکه چندین نفر حتی خود عمر هم آنجا حاضر بود؛ شهربانوی بزرگ‌زاده، با هدایت الهی و تشخیص هدایت شده و مقدر الهی، خود، امام حسین علیه اسلام را انتخاب نمود.
بنابراین اسرای فتح ایران به امر حضرت امیرمؤمنان علی ـ علیه‌السلام ـ ابتدا، آزاد شدند و سپس ازدواج این دختران به صورت رسمی و با انتخاب خود آنان صورت گرفت؛ طبق گزارش‌های تاریخی و بر اساس عقیده شیعیان، خطبه عقد امام حسین ـ علیه السلام ـ با شهربانو به دستور امیرالمومنین علیه السلام و توسط حذیفه بن یمان از شیعیان آن حضرت خوانده شد. (ألدُّرُّ النَّظیم فى مَناقِب الأئمةِ اللَّهامیم / مناقب آل ابی‌طالب)
- ثالثاً: بالفرض شهربانو، کنیز بوده باشد، برحسب فقه صحیح اسلام، هر غنیمتی [اموال منقوله، کنیز و جواری، اراضی] که تحت حاکمیت ظالمین از دیگران گرفته شود، اساساً ملک امام معصوم و در اختیار او است. از نظر فقه شیعه که مبنای قرآنی و سیره و سنت نبوی دارد، امام، مالک کل عالم است و اگر غاصبی چیزی به ایشان ببخشد، ملکیت ایشان به خاطر هدیه توسط غاصب نیست.
- معاویة بن وهب گوید: به امام صادق عرض کردم: اگر امام افراد را به سریّه بفرستد و غنیمت‌هایی به دست آورند، چگونه تقسیم می‌شود؟ فرمود: اگر به فرماندهی کسی که امام او را منصوب فرموده است جنگیده‌اند، باید یک پنجم که سهم خدا و رسول است جدا شود و چهار پنجم آن را بین خودشان تقسیم کنند. و اگر در آن جنگ به جنگ مشرکان نرفته‌اند، هرچه غنیمت گرفته‌اند برای امام علیه السّلام است و هرگونه مصلحت باشد و بداند با آن عمل می‌کند. (الکافی، ج ۵، ص ۴۳)
بنابراین برفرض کنیز بودن مادر امام زین العابدین علیه‌السلام، وی ملک اهل ـ بیت علیهم‌السلام ـ بوده و عمر بن خطاب همانطوری که تاریخ نقل نموده هیچ نقشی در ملکیّت و وصلت شهربانو با امام حسین علیه‌السلام نداشت که با سلب مشروعیت خلافتش، نکاح امام حسین با شهربانو ابطال شود. لذا سخن گرگیج و امثال او نه با مبانی و گزارش‌های تاریخی منطبق است و نه با مبانی قرآنی و فقهی و نه معیارهای عرفی؛ بلکه ازروی ناآگاهی و بی اساس است.
علاوه بر آن، اگر عمر عاقد این عقد هم بوده باشد و شیعه او را عادل نداند براساس فقه اهل‌سنت، عقد درست است چون در فقه اهل سنت مثل فقه شیعه، فاسد یا عادل نبودن عاقد، زیانی به عقد وارد نمی‌کند و عقد باطل نیست؟
فساد و عدل که جای خود دارد حتی طبق نظر بسیاری از علمای شیعه و اهل سنت، کافر هم می‌تواند وکیل مسلمان باشد، تا از طرف او عقد نکاح یا... را انجام دهد! پس استدلال آقای گرگیج در مورد اینکه چون خلیفه دوم حضرت شهربانو را به عقد سیدالشهدا در آورده است پس خلافت او شرعی است، نه تنها دلالت بر خلافت ندارد، بلکه این عمل الزاماً حتی نمی‌تواند دلالت بر اسلام شخص وکیل داشته باشد! (زکریا الأنصاری، أسنی المطالب فی شرح روض الطالب، ج ۲، ص ۲۹۵/ سید یزدی، العروة الوثقی، ج۲، ص۲۰۹)
