ابتذال می تواند کمدینی توانا مانند «عطاران» را با وجود «ریوالدو» زمین گیر کند

کارگرآنلاین: کمدی سازی در سینمای ایران سابقه ای طولانی دارد و به زمانی بازمی گردد که فیلمفارسی های روزگار پیشین می کوشیدند با تکیه بر همه جور شوخی کسب مخاطب کنند. البته که این نوع کمدی سازی که تکیه اش را جذب مخاطب به هر قیمتی گذاشته بود باعث می شد که نوعی پرده دری اخلاقی هم در فضای سینما رواج یابد. پرده دری هایی که البته در دهه ۵۰ به نوعی زدگی نسبت به این نوع سینما منجر شد. در سالهای ابتدایی انقلاب اسلامی تولید کمدی محدود شد و البته کارگردانانی چون یدا.. صمدی یا داریوش مهرجویی کوشیدند نوعی تازه از کمدی که در آن رگه های پررنگ انتقاد اجتماعی وجود داشت را به سینما ارائه کنند. با این حال از میانه های دهه هفتاد و روی کار آمدن مدیرانی که سعی می کردند از تساهل و تسامح دم زنند نوعی کمدی مبتذل که ریشه در همان کمدی های فارسی قبل از انقلاب داشت مجددا در سینمای ایران نضج گرفت. این گونه تولیدات که الویت خود را بر استفاده تمام و کمال از شوخی های اروتیک قرار می دادند طی این سالها و به صورت کجدار و مریز حیات خود را ادامه داده اند و همین امسال هم چند نوع از این کمدی ها در سینمای ایران اکران شد. *مهمترین مشکل نداشتن متن قوی است مهمترین مشکل این دست از کمدیها که یکی از آنها همین روزها هم روی پرده است فقط و فقط به ساده انگاری فیلمنامه بازمی گردد. متأسفانه تهیه کنندگان این قبیل آثار کمترین اهمیتی برای فیلمنامه قائل نیستند و حداقل دستمزد را برای سناریست درنظر می گیرند و از آن سو فیلمنامه نویس هم می کوشد همه چیز را بر مداری از کلیشه های ده ها بار تکرار شده پیش ببرد. البته که غالبا کوشیده می شود خلاء فیلمنامه و داستان جذاب با استفاده از یک یا چند بازیگر بداهه پرداز جبران شود به این ترتیب که کار با یک طرح چند صفحه ای کلید می خورد و حین فیلمبرداری و با کمک بازیگران است که کار پیش می رود. کمبود کمدی خوب در سینما و عطشی که مخاطب برای تماشای یک اثر مفرح دارد باعث می شود این آثار بخصوص در هفته های ابتدایی نمایش فروش خوبی هم داشته باشند اما هر چه از زمان اکران می گذرد و با نوعی تبلیغ منفی که نسبت به فیلم صورت می گیرد به تدریج از شمار مخاطبان کاسته می شود. *امان از ساختار شترمرغی و فغان از مسافرت بی برنامه به برزیل رضا عطاران یکی از توانمندترین کمدین های ایرانی است و نشان داده اگر متن خوبی در اختیارش باشد می تواند به بهترین شکل کاراکتر خلق کند اما همین بازیگر وقتی در ساختاری شترمرغی(!) بدون داشتن متن قرار می گیرد جز در لحظاتی کوتاه نمی تواند مخاطب را به خنده وادارد. دقیقا امتداد چنین مسیری است که عطاران با سفر برزیل و دیدار با ریوالدو هم نمی تواند خالق یک کمدی ماندگار باشد چون اصلا متنی در اختیارش نبوده که بخواهد آن را پردازش کند. کارگردان سفر برزیلی عطاران پیشتر در تلویزیون هم شانس اش را در تولید سریالی مثلا کمدی امتحان گرده بود و البته نتوانسته بود چنان که باید جلب توجه مخاطبان را امتحان کند. چرایی اش هم به عدم چکش کاری فیلمنامه های کمدی برمی گردد که او در دستور کار قرار می دهد. او فیلمنامه اش را قوام نمی دهد و به جای آن سعی می کند فیلم را پر کند با بداهه های عطاران که از نماهای رقاصی تا شیرین کاری های اروتیک را دربرمی گیرد. این همان چیزی است که کارگردانی چون مسعود کیمیایی هم به آن ابتذال می گوید و جوانان را از عواقب پیش روی در تولید چنین آثاری می ترساند. *این همان ابتذال است ابتذال در سینما باعث میشود مخاطبان رفته رفته حتی نسبت به کمدین توانایی چون عطاران هم بدبین شوند و در آینده حتی پتانسیل او هم هدر رود. بخشی از ابتذال را می توان به همان پوستری نسبت داد که تصویر بازیگر زنی بدحجاب روی آن نقش بسته و البته که می بایست به موقع هم اصلاح شود اما ابتذال اصلی در محتوای محصولی است که آن پوستر جزیی از آن است. تصمیم گیری درباره هر دو بعد این ابتذال هم برعهده شورای نظارتی است که وظیفه اش بازبینی فیملنامه ها و صدور پروانه ساخت به آثار است. اگر در همان مسیر صدور پروانه ساخت از تهیه کنندگان خواستار ارائه فیلمنامه کامل شوند و البته با مظاهر ابتذال موجود در فیلمنامه برخورد کنند قطعا کارگردان نخواهد توانست فیلمی را تولید کند که جای جای آن پر است از شوخیهای زننده. منبع: نسیم آنلاین