سوره‌ای که با خواندنش به اندازه آنچه خورشید بر آن تابیده، صدقه داده‌اید

به گزارش کارگرآنلاین به نقل از باشگاه خبرنگاران، سوره شمس بر تزکیه و تهذیب نفس تاکید می‌کند و پاکیزگی نفس را مایه رستگاری و ناپاک بودن آن را موجب ناامیدی می‌داند. در پایان به داستان صالح (ع) و ناقه صالح و پی شدن آن به دست قوم ثمود و سرنوشت این قوم شقی (ستمگر) اشاره می‌کند.
 

پیامبر (ص) درباره فضیلت سوره شمس می‌فرماید: هر کس سوره شمس را قرائت کند، مانند آن است که به‌ اندازه آنچه خورشید و ماه بر آن تابیده، صدقه داده است.
 

پیامبر (ص) به اصحابش سفارش می‌کرد در نماز‌های مختلف سوره شمس را قرائت کنند.
 

امام صادق (ع) نیز در این باره فرمودند: هر کس سوره شمس را قرائت کند در روز قیامت همه اعضای بدن او و اشیای کنارش به سود او گواهی می‌دهند و خداوند می‌فرماید: شهادت شما در مورد بنده‌ام را می‌پذیرم و به او پاداش می‌دهم. او را تا بهشت همراهی کنید تا هر آنچه که دوست دارد، برگزیند و نعمت‌های بهشتی بر او گوارا باشد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

وَ الشَّمْسِ وَ ضُحَاهَا ﴿١﴾

سوگند به خورشید و تابندگى‌اش (۱)

وَ الْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿٢﴾

 سوگند به مه چون پى خورشید رود (۲)

وَ النَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿٣﴾

 سوگند به روز چون زمین را روشن گرداند (۳)

وَ اللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا ﴿٤﴾

 سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد (۴)

وَ السَّمَاءِ وَ مَا بَنَاهَا ﴿٥﴾

 سوگند به آسمان و آن کس که آن را برافراشت (۵)

وَ الْأَرْضِ وَ مَا طَحَاهَا ﴿٦﴾

 سوگند به زمین و آن کس که آن را گسترد (۶)

وَ نَفْسٍ وَ مَا سَوَّاهَا ﴿٧﴾

سوگند به نفس و آن کس که آن را درست کرد (۷)

فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقْوَاهَا ﴿٨﴾

 سپس پلیدکارى و پرهیزگارى‌اش را به آن الهام کرد (۸)

قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا ﴿٩﴾

 که هر کس آن را پاک گردانید قطعا رستگار شد (۹)

وَ قَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿١٠﴾

 و هر که آلوده‌اش ساخت  قطعا درباخت  (۱۰)

کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿١١﴾

قوم ثمود به سبب طغیان خود به تکذیب پرداختند (۱۱)

إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿١٢﴾

آنگاه که شقى‌ترینشان بر پا خاست (۱۲)

فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّـهِ نَاقَةَ اللَّـهِ وَسُقْیَاهَا ﴿١٣﴾

 پس فرستاده خدا به آنان گفت: زنهار! ماده‌شتر خدا و  نوبت آب‌خوردنش را حرمت نهید (۱۳)

فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿١٤﴾

ولى دروغزنش خواندند و آن ماده‌شتر را پى کردند و پروردگارشان به سزاى گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاک یکسان کرد (۱۴)

وَ لَا یَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿١٥﴾

و از پیامد کار خویش بیمى به خود راه نداد (۱۵)