حدیث امام علی (ع) درباره ظلم و ستم به خود و دیگران

 اهمیت حدیث در میان مسلمانان به این دلیل است که کلام معصوم، از منابع اصلی استنباط احکام در فقه و عقاید در علم کلام محسوب می‌شود. همچنین احادیث از منابع اولیه پژوهش‌های تاریخی است.

امیرالمؤمنین علیه‏‌السلام:

ألا وإنَّ الظُّلمَ ثلاثةٌ: فَظُلمٌ لا یُغفَرُ، وظُلمٌ لا یُترَکُ، وظُلمٌ مَغفورٌ لا یُطلَبُ، فأمّا الظُّلمُ الذی لا یُغفَرُ فالشِّرکُ بِاللّه ... وأمّا الظُّلمُ الذی یُغفَرُ فَظُلمُ العَبدِ نفسَهُ عندَ بعضِ الهَناتِ، وأمّا الظُّلمُ الذی لا یُترَکُ فظُلمُ العِبادِ بَعضِهِم بَعضا.

بدانید که ظلم بر سه گونه است: ظلمی که هرگز بخشیده نمی‏‌شود، ظلمی که بازخواست می‏‌شود و ظلمی که بخشوده می‏‌شود و بازخواست نمی‏‌گردد. ظلمی که هرگز بخشیده نمی‏‌شود، شرک ورزیدن به خداست، ظلمی که بخشوده می‏‌شود، ستمی است که بنده با ارتکاب بعضی گناهان کوچک به خود روا می‏‌دارد و ظلمی که بازخواست خواهد شد، ستم بندگان به یکدیگر است.

نهج‌البلاغه، خطبه ۱۷۶