امام جواد (ع) از منظر اندیشمندان اهل تسنن

نهمین امام شیعیان حضرت امام محمد تقی (ع) معروف به جوادالائمه (ع)، در ۱۰ رجب سال ۱۹۵ هجری قمری در مدینه منوره دیده به جهان گشودند و در آخر ماه ذی القعده سال ۲۲۰ هجری قمری و در سن ۲۵ سالگی در بغداد به شهادت رسیدند. ایشان جوان‌ترین امامی بودند که به شهادت رسیدند.

حجت الاسلام والمسلمین علیرضا خاتم کارشناس و سخنران مذهبی در گفت‌وگو با خبرنگار ما درباره سیره عملی حضرت جواد الائمه (ع) اظهار کرد: نهمین پرتو از انوار مقدس ولایت و امامت در سال ۱۹۵ هجری قمری در مدینه منوره چشم به عالم گشود و عالم را به قدوم خود درخشان ساخت. شخصیتی که امام رضا (ع) در وصفش فرمودند، مولودی مانند او و با برکت‌تر از او در اسلام زاده نشده است. امامی که در سن هشت سالگی، زعامت و رهبری عوالم را عهده دار شد. زبان از توصیف شخصیت او لال، قلم‌ها از نگاشتن فضائل او شکسته و کمیت عقل از درک جایگاه و مقام او لنگ است. شکوه و صولت بی کرانه او و تعدد فضائل و مناقب بی شمارش، اندیشمندان اهل تسنن را ناگزیر به بیان جملاتی شگرف در ستودن او کرده است. در این نوشته برآنیم که به برخی از آن‌ها اشاره کنیم.

قدر و منزلت جواد الائمه (ع)

وی افزود: جاحظ که از اندیشمندان نام آور قرن سوم است، در ضمن پاسخ به بنی امیه که به خود افتخار کرده و مباهات می‌کردند، در ضمن توصیف امام عسکری (ع)، مقام امام جواد (ع) که جد امام عسکری (ع) است را چنین تشریح می‌کند: ایشان در سلسله‌ای قرار دارد که هر کدام از آنان عالم، زاهد، عبادت پیشه، شجاع، بخشنده، پاک و پاکنهاد بوده اند. برای هیچ دودمانی از عرب و عجم چنین شرافت و بزرگی وجود ندارد.

جایگاه رفیع در سن کودکی

این کارشناس مذهبی گفت: عبدالفتاح حنفی این عالم بزرگ هندی در بیان مقام و جایگاه امام جواد (ع) در سن کودکی چنین می‌نگارد؛ «امام محمد بن علی الرضا، که به او ابوجعفر ثانی نیز گفته می‌شود از زمان کودکی صاحب کار‌های شگفت انگیز و کرامات بود.» ابن صباغ مالکی که از علمای سرشناس اهل تسنن است درباره امام جواد (ع) می‌گوید، امام جواد (ع) هرچند سنش کوچک بود، ولی از نظر قدر و منزلت، بزرگ و از نظر یاد و آوازه، بلند بود. او فردی است که بعد از امام هشتم امامت را به عهده گرفت.

بیشتر بخوانید

سه اصل مهم در امامت و رهبری شیعیان در دوران امام نهم/ امام جواد (ع) با چه راهکاری با دشمنان مبارزه می‌کرد؟ سختی‌های عجیب در دوران کودکی امام جواد(ع)/ چرا امام نهم شیعیان با دختر مامون ازدواج کردند؟

محمد بن طلحه شافعی عالم پرآوازه شافعی مذهب در تبیین شخصیت امام جواد (ع) می‌نویسد، هر چند امام جواد (ع) سن زیادی نداشت، اما از نظر قدر و منزلت بزرگ و آوازه اش بلند بود.

جود و سخاوت تقوی

وی ادامه داد: از دیگر عالمان و اندیشمندانی که در وصف آن حضرت سخن گفته اند شمس الدین ذهبی است که از ستون‌های علمی اهل تسنن به حساب می‌آید. وی در توصیف بخشندگی حضرتش می‌نگارد، لقب ایشان جواد، قانع و مرتضی بود. از سروران اهل بیت پیامبر (ص) و یکی از کسانی بود که به سخاوت و بخشندگی معروف بود. از این رو جواد لقب گرفت. ابن تیمیه که اصلی‌ترین ایدئولوگ و لیدر وهابیت است، جود و سخاوت جواد الائمه علیه السلام را چنین ترسیم می‌کند، امام جواد (ع) از شخصیت‌های برجسته‌ی بنی هاشم در بزرگی و بخشندگی ضرب المثل بود. به همین دلیل او را جواد نامیده اند.

علم جواد الائمه (ع)

حجت الاسلام و المسلمین خاتم درباره دیگر عالمان و اندیشمندانی که درباره آن حضرت سخن گفته اند بیان کرد: شبلنجی شافعی که از اندیشمندان نامی و مشاهیر مذهب شافعی است. وی در کتاب خود بعد از نقل فضائل و کرامات امام جواد (ع)، وسعت علم بیکران حضرتش را چنین به رشته تحریر درآورده است، مامون عباسی پیوسته شیفته او بود؛ زیرا با وجود کمی سن، فضل، علم و کمال عقل خود را به نحو شایسته‌ای نشان داد و به این وسیله برهان عظمت خود را آشکار ساخت.

وی افزود: خیر الدین زرکلی این عالم اهل تسنن که در علم نسب شناسی ید طولایی دارد سرعت پاسخگویی حضرت که نشان از علم سرشار است را چنین توصیف می‌کند، او همانند اجدادش مقام والایی دارد و فردی زیرک، تیزهوش، حاضر جواب بود. زبانش فصیح بود و بی درنگ به سوالات پاسخ می‌داد.

محمد بن عبدالواحد موصلی این اندیشمند شهیر اهل تسنن در جملاتی زیبا مقام علمی امام جواد (ع) را چنین می‌ستاید، او وارث پیامبران و خلاصه خداوند متعال و صاحب علم و بردباری بزرگ و از حیث گفتار، صاحب بلاغت و روشنگری و فصاحت و بیان و صاحب عقلی آشکار بود.

شهادت امام جواد (ع)

این کارشناس مذهبی در پایان اظهار کرد: طاغوت‌های زمان امام جواد (ع) با بکارگیری خدعه و نیرنگ بسیار، سعی در کم کردن نفوذ حضرت در قلوب مردم کردند، اما نه تنها موفق نشدند بلکه آوازه حضرت روز به روز در بلاد مختلف بیشتر و شوق و اشتیاق مردم به امام افزون‌تر گشت. در نتیجه حاکم وقت، این جایگاه امام را خطری برای حکومت خود دید و تصمیم به قتل حضرت گرفت. معتصم عباسی، ام الفضل، همسر امام جواد (ع) را به قتل حضرت راضی کرد و زهری برای او فرستاد که در طعام حضرت داخل کند. ام الفضل انگوری را زهرآلود کرده به نزد آن امام مظلوم آورد و، چون حضرت از آن تناول نمود اثر زهر در بدن مبارکش ظاهر شد و حضرت در آخر ذیقعده سال ۲۲۰ هجری قمری به شهادت رسید.

انتهای پیام/